Rozdział XXXIX - Opętane Sercem

~*~

-Kim jesteś? – słowa niemalże bezdźwięcznie wypłynęły z mojego gardła. – Kim ty, do cholery, jesteś? No kim?- powtórzyłem po raz enty, jeszcze bardziej potęgując niedowierzanie gromadzące się w moim wnętrzu.

Zdziwienie zgrabnie i szczelnie oplotło się wokół bijącego nierówno serca, tym samym odbierając mi resztki zdrowego rozsądku. Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę tak rozpaczliwie próbował oszukać własne zmysły. Wmawiałem sobie, że mam omamy, że to, co widzę, to jedynie głupie wyobrażenia zlęknionego człowieka.

A tymczasem, to była prawda.

Oczy pokazywały jedynie prawdziwe oblicze intruza stojącego przede mną. Natenczas spełnił się mój najgorszy koszmar. Przyszło zmierzyć mi się z człowiekiem, z którym już raz przegrałem. Stajemy naprzeciw siebie ponownie, lecz z małą różnicą. Stawka w tym pojedynku jest o wiele wyższa niż własna duma czy honor gildii. Tym razem walczyłem w obronie najbliższej mi osoby. Ukochanej, dla której liczyła się każda sekunda. Lucy, która wykrwawiała się na śmierć.

Musiałem działać.

Tu i teraz.

Albo będzie za późno.

-Na twoim miejscu nie zaprzątałbym sobie głowy moją tożsamością. Ta wiedza i tak na nic się przyda w grobie –zawinąłem dłonie w pięści. – Skup się na pojedynku, o ile jeszcze zależy ci na uratowaniu tej panienki. Chociaż obawiam się, że już dla niej za późno. Ale nie martw się. Wkrótce podzielisz jej los i dołączysz do niej. Będziecie wiedli spokojne życie w piekle- zaśmiał się perfidnie.- Co o tym myślisz, Natsu Dragneel?

On mówił do mnie.

Obdarowałem go pełnym pogardy spojrzeniem. Zebrałem się w sobie, by zgrywać silnego, lecz myśl o umierającej Lucy wcale mi tego nie ułatwiła. Walczyłem z samym sobą, nie mogłem dopuścić do tego, abym zerknął na dziewczynę. Gdybym to zrobił, emocje wzięłyby nade mną górę i wtedy już mogłem zapomnieć o ocaleniu Lucy.

-Marny z ciebie żartowniś, wiesz. Z chęcią pogadałbym sobie z tobą dłużej, ale wybacz, czas nagli. Następnym razem podziel się wrażeniami z piekła. Nie martw się, kiedyś na pewno do ciebie dołączę.- Ledwo powstrzymywałem się przed gwałtowną reakcją.

-Ty…- wycedził.- Chyba nie wiesz, z kim masz do czynienia. Chciałem być miły i trochę się zabawić, ale koniec tego dobrego. Pokażę ci, jak silny się stałem dzięki Niemu.

Czułem wzbierającą się złość i adrenalinę buzującą w moich żyłach. Poderwałem się do biegu. Nie mogłem teraz przerywać. Zmniejszyłem odległość dzielącą mnie od przeciwnika, uniosłem nogę do góry, chcąc podkosić przeciwnika, a sekundę później to ja zaryłem kolanami o podłoże. Niewidzialna siła mnie odepchnęła, a potem oberwałem w twarz. Wydałem z siebie okrzyk bólu. Klęcząc na ziemi, próbowałem złapać oddech, lecz w mgnieniu oka Kenji znalazł się za mną, rzucając jak szmacianą lalką. Zatrzymałem się dopiero na korze drzewa, po której miałem nadzieję swobodnie obsunąć się.

 Każda cząstka mojego ciała krzyczała i rwała się z bólu. Rozpętało się prawdziwe piekło. Nie tylko w moim wnętrzu, gdzie nutka porażki podsycała mój lęk. Piekło rozgrywało się tu, przede mną. Walczyłem z kimś, kogo nie mogłem pokonać, a ukochana osoba umierała tuż przed moimi oczami. Żadne cierpienie nie równało się z uczuciem bezsilności, które po raz kolejny mi doskwierało. Znowu zawiodłem.

Nieprzyjaciel chwycił oburącz za moją szyję i przycisnął mnie do drzewa.

-Jesteś taki słaby. Taki cholernie słaby i bezużyteczny. Potrafisz tylko dużo mówić. Zawiodłeś mnie, oj bardzo zawiodłeś- zawarczał złowrogo, dociskając dłonie.

Zacząłem wierzgać nogami – to chyba naturalny odruch człowieka, któremu brakuje powietrza. Ostatkiem sił chwyciłem nadgarstki przeciwnika i usiłowałem je odciągnąć od szyi – w tym czynie przejawiała się moja silna chęć życia. Bałem się jak każdy, bałem się jak cholera śmierci, która czyhała za rogiem. Jeszcze moment, a będzie po mnie.

-O proszę, a jednak chcesz żyć! Tak walcz ze mną, chwytaj się wszystkiego, by przeżyć, a potem egzystuj jako tchórz. Uciekaj do końca dni przede mną. Tak, tak robią tchórze!

To definitywnie mój koniec.

~*~

-Odsuń się od niego! – Krzyk Lucy zwrócił moją uwagę.

Zaraz, zaraz… Lucy?!

Wytężyłem wzrok, a tuż za stojącym przede mną chłopakiem, zauważyłem dziewczynę. Twarz miała zaczerwienioną, wygiętą w spazmach bólu. Krew z jej rany na klatce piersiowej wolno sunęła się po jej długich nogach, mocząc tym samym trawę. Obdarowała mnie nikłym uśmiechem przebijającym się przez słone łzy. Stawała mały krok za krokiem. Z każdym kolejnym chwiała się coraz bardziej, ledwie utrzymywała równowagę, a jej szloch tylko potęgował się. Co ta idiotka wyprawia w tym stanie?

-G-głupia… c-co t-ty tu…taj ro…robisz? – Delikatnie poruszyłem ustami. Nie wydałem z siebie żadnego dźwięku, ale wierzyłem, że ona zrozumie. Że odszyfruje wiadomość do niej.

Dziewczyna pokiwała tylko na boki głową, zaniosła się dławiącym kaszlem i wyplunęła kolejną dawkę krwi. Niemrawo przebierała nogami, aż w końcu potknęła się i obsunęła na ziemię. Jej szloch zmieszał się z krzykiem. Resztkami sił wstrzymywałem łzy w środku. Rozsadzał mnie przytłaczający smutek.

Ona łkała, napierała dłońmi na trawę próbując się podnieść i iść naprzód. W gardle poczułem gulę, która jeszcze bardziej blokowała dostęp powietrza.

Chciałem wrzeszczeć, podbiec do niej, zrobić cokolwiek, ale nie mogłem.

Byłem taki słaby. Mogłem jedynie patrzeć jak ukochana mi osoba wykrwawia się na śmierć.

-Proszę, proszę, co za żałosny widok. Chłopak, który nie potrafił obronić jego ukochanej i dziewczyna, która po mimo śmiertelnej rany usiłuje go uratować. Co za beznadziejny duet. To żeście się dobrali- zadrwił, a jednocześnie poluzował nieco ucisk na mojej szyi.

Rechot ciągnął się w nieskończoność, a jego złowieszczy ton odbijał się echem po okolicy. Zrozumiałem, że dla niego to doskonała zabawa, kiedy my właśnie ocieraliśmy się o śmierć.

-Nie rozumiem, czego Mistrz tak się obawiał. Jakiejś małej dziewczynki, która nawet nie potrafi używać magii i jakiegoś nieudacznika niezasługującego na miano smoczego zabójcy. Co za rozczarowanie! – odparł z dawką okrucieństwa.

-Zamknij się!- z trudem wyszeptałem jakiekolwiek słowa. Ręce na powrót szczelniej owinęły się wokół mojej szyi.

-Koniec zabawy!- obwieścił pewnie. – Żegnaj, Salamandrze.

~*~

Bomba uczuć eksplodowała w moim wnętrzu, pozostawiając po sobie strzępki zachwianych emocji. Usłyszałam krzyk, cichy lament i zdławiony jęk – to wszystko należało do mnie. Tępy ból rozrywał moje komórki od środka, a jego epicentrum znajdowało się na klatce piersiowej. Wrzask, krzyk, desperackie działania – nic nie zamaskowałoby agonii, którą odczuwałam na własnej skórze. Łzy obiegły całą moją twarz, utrudniając mi widoczność.

Cała we krwi, obolała i stąpająca jedną nogą po tamtym świecie, czołgałam się. Nie miałam siły wstać, nie miałam siły na nic. Już tylko niezachwiana wola uratowania ukochanego parła mnie do przodu. Dla mnie już nie było ratunku, więc niech chociaż on przeżyje.

Przesuwałam się o marne milimetry do przodu, tworząc ścieżkę krwi. Ślad szkarłatnej cieczy wlókł się za mną jak cień. Czołgałam się, choć moje zachowanie było bez sensu. Mimo to nie poddam się. Nie poddam.

-Lucy!

To ja. To moje imię. Ucieszyłam się w głębi duszy. Obraz rozgrywający się przede mną dodawał kolejnego cierpienia. Chciałam go uratować. Byłam gotowa zrobić wszystko, by to zrobić. Łzy na policzkach, powiew wiatru, rechot docierający do moich uszu. To nie był sen. To naprawdę się działo.

Ciemność całkowicie zasłoniła moje pole widzenia. Rozpacz trawiła mnie i dodatkowo podsycała przerażenie. Nie widziałam nic. Nie widziałam nic. Nie widziałam nic. Nie wiedziałam, co się dzieje. Odcięto mnie od świata.

Gdzieś, w niewiadomym mi miejscu, zatrzymałam się. Zabrakło mi sił nawet na takie mozolne czołganie się. Krew wyleciała z mojego gardła jak potok. Zadławiłam się nią i zaczęłam desperacko kasłać. Puls w moich żyłach słabł, a płynąca w nich adrenalina nie ostudziła mojego zapału. Ból ponownie otoczył całe moje ciało. Łzy przestały lecieć.

-Kocham cię! – wykrzyczałam jak najgłośniej potrafiłam.

W obliczu śmierci potrafiłam wypowiedzieć te ważne jak dla mnie słowa. Ile czasu potrzebowałam, by w końcu to uczynić. Mogłam odejść spokojnie, mogłam umrzeć z uśmiechem na twarzy. Byłam gotowa oddać życie za niego.

Chciałabym po raz ostatni na niego spojrzeć. Chciałabym zobaczyć te jego piękne oczy i zatracić się w nich. Chciałabym dostrzec go wyraźnie, ostatni raz.

Pragnęłam go przytulić, po raz ostatni. Pocałować go, chociaż jeden raz. Pokazać mu, jak bardzo kocham.

Zostać z nim na zawsze.

Chociaż coś takiego jak nieskończoność nie istniało, to głupia ludzka natura chwytała się nadziei, że wieczność jest osiągalna.

Czułam roztaczające się ciepło. Miłość oplotła się wokół mojego serca i zawładnęła nim. Niebawem to nieznane uczucie przerodziło się w coś większego. Wzdrygnęłam się, kiedy dreszcz przebiegł mi po plecach. Coś nieznanego wlewało się do mojego wnętrza. Coś na myśl o chłopaku jakby dodawała mi sił. Coś sprawiało, że zostałam „opętana sercem”.

-Jedyna Magia!

Nagła, skumulowana we mnie energia wypłynęła na wierzch. Wiedziałam, że to jest magia. Już tak dawno jej nie czułam. Co za nostalgiczne uczucie!

Zbliżał się mój koniec. Czułam to. Całość spowita czernią przepuściła światło. I wreszcie, zobaczyłam męską sylwetkę.  Nie pożądałam niczego bardziej, jak uwiecznienia tej scenerii. Intruz leżał nieruchomo kilkanaście metrów ode mnie i chłopaka. Wiedziałam, że to nie wystarczy, aby go pokonać, ale umożliwiło ucieczkę ukochanemu. Jego płytki oddech mieszał się ze szmerem wiatru. Natsu zerknął na mnie zlęknionym spojrzeniem.

-Głupia, coś ty zrobiła?- powiedział, zaczerpując spore dawki powietrza.

Różowo-włosy usiłował się podnieść, lecz z marnym skutkiem. Każda kolejna próba skończyła się fiaskiem. Nie mogąc nic więcej uczynić, zrobił to, co ja wcześniej. Zaczął czołgać się w moją stronę.

Wyciągnęłam drżącą dłoń przed siebie. Chciałam dosięgnąć go. Dotknąć po raz ostatni.

-Natsu! – wyszeptałam szczęśliwa jak nigdy dotąd.

On żyje! Osoba, którą ceniłam jak skarb, była tu. Czołgał się do mnie, zmniejszając dzielący nad dystans. Jeszcze mocniej wyciągnęłam dłoń.

-Powtórz to, powtórz, że mnie kochasz!- zażądał, kiedy dzieliły nas centymetry.

-K-kocham cię!- ostatnia dawka krwi spłynęła z moich sinych ust.

Wtuliłam się w tors ukochanego, kiedy odległość między nami zniknęła. Natsu mocno objął mnie, przyciągając do swojego ciała. Przytuliłam się mocno, bardzo mocno. To mogłoby trwać wiecznie.

Zostanę z tobą na zawsze!

-Kocham cię! – ostatnia łza popłynęła po policzku. Ciężkie powieki przysłoniły moje oczy. I nagle wszystko zniknęło. Twarz chłopaka zasłoniła się czarnym welonem. Krzyk chłopaka, jego łzy opadające na moje ciało i głos nawołujący moje imię. To … ucichło.

Chciałabym jeszcze tyle powiedzieć, na język sunęło mi się mnóstwo słów, a jednak udało mi się wyznać te dwa znaczące słowa. Nie wiem dlaczego, ale ta myśl uspokoiła mnie i sprawiła, że nie bałam się śmierci.

Ostatnie, co poczułam, to niesamowite ciepło bijące od Natsu i jego silne ramiona kurczowo zaciskające się na mojej talii.

Mogłam go po raz ostatni zobaczyć!

Umarłam, będąc szczęśliwa.

~*~

-Chociaż na koniec uśmiechnęłaś się – przytuliłem jeszcze mocniej ciało dziewczyny.

Nie słyszałem typowego bicia serca, nie czułem jej oddechu. Jej ciało stało się zimne i bezwładne. Jej krew przestała płynąć.

Przejechałem dłonią po jej bladym policzku. Złożyłem na jej ustach nasz ostatni pocałunek.

Pocałunek jak muśnięcie płatka śniegu.

Pocałunek jak zderzenie z lodowatym morzem.

Pocałunek, w którym chciałem wyrazić całą moją miłość.

-Lucy!!!

Mój krzyk pełen goryczy i cierpienia przeciął najbliższą okolicę. Nawoływałem jej imię jak mantrę, zdzierając sobie przy tym gardło. Ile jeszcze będę musiał to znosić?! Ile jeszcze będę musiał stracić, by porzucić swoją bezsilność? Ile to jeszcze potrwa?!

Nie kryłem już smutku, tylko pozwoliłem mu wypłynąć na wierzch. Szklane łzy płynęły nieprzerwanie. Dlaczego? Dlaczego właśnie ona? Dlaczego właśnie ona musiała zniknąć?

Dlaczego po raz kolejny przez moją bezsilność straciłem najbliższą mi osobę?

 ~*~

Punkt kulminacyjny. Nie mam siły już do tego bloga, więc chcę skończyć to jak najszybciej. Do następnej.