Rozdział XXX- Ryk Smoka

*~~*

N A T S U

Zacisnąłem mocno lewą pięść. Zrobiłem to dosyć gwałtownie przez moje silne podekscytowanie się. Ściskałem i rozluźniałem dłoń niezliczoną ilość razy, próbując usidlić kłębiące się we mnie emocje. Owładnięty przez podniecenie na myśl o nadchodzącym starciu, próbowałem je w sobie ujarzmić. Muszę przyznać, że opanowanie się było dla mnie trudne do osiągnięcia. Przede wszystkim dlatego, że nigdy nie myślę i działam pod wpływem impulsu. Tym razem zachowałem odrobinę zdrowego rozsądku i nie rzuciłem się w wir walki jak zwykle. Choć gdy sobie przypomnę wyraz twarzy chłopaka i jego zachowanie wobec Lucy, to mam ochotę stłuc go na kwaśne jabłko. Ewentualnie przypiec jak świnię na ruszcie. Ale łapię się mojej ostatniej deski ratunku - silnej woli, by od razu nie ruszyć na rywala. Jednak ona mnie zawodzi- powraca więc stary JA.

Ten sam, co bezmyślnie atakuje każdy cel uznany za wroga. Ten sam, co bije się, ile wlezie, aż do upadłego. Ten sam, co robi wszystko po swojemu, nie zważając na słowa innych.

Kiedy powróciłem do swojej prawdziwej osobowości, wyobraziłem sobie coś, co jeszcze bardziej poprawiło mi humor. Kenji ... cały poobijany, zmęczony, nieprzytomny, a przede wszystkim przegrany! Na tę myśl kąciki ust same wygięły się ku górze.

Uśmiechnąłem się. Nie. To nie był zwykły uśmiech. Ja rozszerzyłem wargi tak szeroko jak nigdy. Przez co mój wyszczerz mógł wydawać się nienaturalny, wręcz sztuczny ...

Szaleńczy. Tak to bardzo dobre określenie. 

Gdyby ktoś mnie teraz zobaczył, uznałby za nienormalnego. Jednak ja już nie zamierzałem więcej się hamować. Chciałem dać upust emocjom. Pragnąłem pozwolić gniewowi, aby zawładnął, aby przejął nade mną kontrolę. Ja po prostu musiałem wygrać, nieważne jakim kosztem. A przy okazji pokazać temu szczylowi, gdzie jego miejsce...

Na pewno nie przy boku Lucy.  Podpowiadało mi serce. Jak zawsze go nie słuchałem, tak teraz postanowiłem mu zaufać. 

Zacząłem stawiać coraz większe kroki. Czas pędził jak szalony, a każda sekunda odwlekała tę nadchodzącą walkę. Nie chciałem czekać. Mówiąc prościej, nie znosiłem tego robić. Wolałem zwiększyć tempo niżby miała mnie dopaść niecierpliwość. Przyśpieszyłem więc. Szedłem coraz szybciej i szybciej, aż w końcu marsz zamienił się w trucht, a następnie w bieg. Pędziłem przed siebie do wyznaczonego celu. Słyszałem coraz wyraźniej salwy śmiechów i krzyki widowni. Widziałem coraz lepiej światło, które nikle padało na korytarz. Serce podeszło mi do gardła, a ja po raz pierwszy poczułem nieznane mi uczucie. Coś nowego wierciło mi dziurę w brzuchu. Miałem wrażenie, że żołądek wywrócił się do góry nogami, a mi zebrało się na wymioty.

 Biegłem dalej.

Nie zwracając uwagi na swój stan, ruszyłem przed siebie ze zdwojoną siłą. Choć droga do wejścia na arenę była krótka, to wydawało mi się, że ciągnie się w nieskończoność. W pewnym momencie zwątpiłem w to, że zmniejszam dzielącą mnie odległość. Czułem się jak w labiryncie. Niczego nieświadomy, doprowadzony do niewiedzy... to niektóre z aspektów, jakie mną ogarnęły. Do tego zacząłem opadać z sił. Nogi już odmawiały mi posłuszeństwa. Namacalnie odczuwałem, jak z każdym krokiem drżą coraz bardziej. Bolały mnie, ale nie mogłem się zatrzymać. Nie teraz, nie w połowie drogi. 

Przetarłem dłońmi oczy, po czym jeszcze bardziej przyśpieszyłem. Aż byłem sam zdziwiony tym, że można z nóg tyle mocy wykrzesać. Czyjś głos nawołujący moje imię, krzyk powielający nazwisko oraz cień padający na mnie uświadomił mi, że znalazłem się na arenie. Zwolniłem. Teraz niemalże dreptałem w miejscu. Krok za krokiem. Znajdowałem się coraz bliżej Kenji'ego, którego taksowałem wzrokiem. Posłałem mu najstraszniejsze spojrzenie, mówiące tylko jedno: "Już nie żyjesz." 

-A więc jak już oboje zawodników jest obecnych, możemy zaczynać.-obwieścił staruszek gardłowym pomrukiem.

Wstrzymałem oddech, usiłując powstrzymać nadchodzące duszności. Czułem, jak nieznana siła próbuje rozsadzić mi gardło od środka. Paliło mnie wewnątrz. Chociaż zdawałem sobie sprawę z pogarszającego się stanu, to grałem twardego. Twarz przybrała niewzruszoną maskę i malował się na niej spokój. Co jakiś czas pojawiał się na niej cień grymasu bólu, ale skutecznie go tuszowałem przez zmarszczenie brwi.

-Niech kolejna walka rozpocznie się, cool!- podekscytował się blondyn.

Irytował mnie, jednym słowem mówiąc. Chciałem potraktować go płonącą pięścią, by przymknął tę swoją jadaczkę. Na szczęście w porę się przymknął.

-Walka mężczyzn. Zapowiada się interesująco.- zachwyciła się Jenny, klaszcząc teatralnie w dłonie.

Moja silna wola i upór przegrały. Już nie umiałem tłumić duszności. Zaczerpnąłem sporej dawki świeżego powietrza, a następnie poczułem, jak coś rozrywa mi gardło. Miałem wrażenie, jakby ogień wypełniał mnie od środka. Zacząłem się dusić. W jednej chwili poczułem, jak opadam z sił. Z natłoku bólu przyklęknąłem na jedno kolano.

Co się dzieje? Zacząłem panikować.

Wszystkie śmiechy, chichy, krzyki, wiwatowania i radowania się, ucichły. Każdy obecny tu zamilkł i przeniósł wzrok na mnie. Czułem na sobie przeszywające spojrzenia tłumu ludzi. Działało mi to na nerwy. Nie miałem ochoty oglądać współczucia w oczach innych. Nie byłem ofiarą losu.

-Może powinniśmy przerwać walkę, ka boom?- zapytał prowadzący. 

Chyba ci się coś pomyliło, staruszku!

-Nie!- zaprotestowałem, krzycząc.- Możemy zacząć walkę.- wydusiłem z siebie.

Na drżących dłoniach oparłem się całym ciężarem, a następnie wzbiłem się w powietrze. Zignorowałem potęgujący się ból. Miałem też gdzieś te duszności. Wylądowałem na dwóch nogach. Chwiałem się, ledwo utrzymywałem równowagę, a duszności nasilały się. Musiałem to przecierpieć i wygrać tę cholerną walkę. Musiałem.

Zwyciężyć.

Kątem oka dostrzegłem triumfalny uśmiech na twarzy niebieskookiego. Śmiał się jak gdyby nigdy nic i widać, że był z czegoś bardzo uradowany. Zacząłem nawet podejrzewać, że to on stoi za moim obecnym stanem. Musiał zrobić coś, co doprowadziło mnie do takiego bólu. Skoro umie czytać w myślach, to zapewne kryje też niejedną brudną sztuczkę. Kto wie, co ma jeszcze w zanadrzu.

On na potwierdzenie moich rozmyśleń kiwnął głową. A więc miałem racje. To wszystko jego sprawka... A kiedy mam pewność co do tego, mogę go spokojnie pokonać. 

-Tak więc czego żądacie od przegranego?- powiedział zaciekawiony komentator. 

Zamyśliłem się chwile.

-Odpowie na wszystkie moje pytania. - odparłem tak, jakbym był już pewny swojej wygranej.

Kenji tylko zaśmiał się perfidnie.

-Niech będzie.- mruknąwszy, zrobił krok naprzód.-Jeśli natomiast ja wygram, zostawisz Lucy w spokoju.- dodał.

Jego życzenie doprowadziło mnie do granic możliwości. Nie umiałem się już powstrzymywać. Jego słowa podziałały na mnie jak czerwona płachta na byka. Chciałem go dopaść! Teraz!

-A więc niech druga walka dzisiejszego dnia rozpocznie się.-ogłosił człowiek o wyglądzie dyni.

Usiłując wygrać z ciekawością, usiłując zapanować nad własnym pragnieniem, usiłując nie myśleć o niej, lustrowałem niebieskie włosy, które nagle zniknęły mi z pola widzenia. Nerwowo zacząłem rozglądać się dookoła siebie. Góra, dół, lewo, prawo- gdzie on do cholery jest? Nie wiedziałem, czy to moje oczy szwankują, czy to on poruszał się w nadludzkim tempie, ale nie mogłem go dostrzec. Jakby wyparował, zniknął z powierzchni ziemi. Choć by mi to nie przeszkadzało, bo naprawdę irytowało mnie samo jego istnienie, to wolałem zrobić to osobiście. To ja chciałem być tym, który go zniszczy. 

Szelest. Tylko tyle usłyszałem, zanim poczułem cios na plecach. Siła tego ataku zmusiła mnie do zrobienia kilka kroków naprzód. 

Kiedy on to zrobił? 

Rozpaczliwie rozglądałem się na boki, ale nie umiałem go zobaczyć. Był za szybki. Nawet przez myśl przeszło mi to, że za silny. Czyżby to wróg, którego nie umiałem pokonać?

Kolejne ciosy zaczęły spadać na mój tors i plecy. Nie były one za silne. Po prostu zmieniały moje położenie. Wiedziałem, że potrafi włożyć w nie więcej mocy. Miałem więc przeczucie, że się mną bawił. Rozgrywał dziecinną zabawę i udowadniał w niej, że potrafi być lepszy. Chrzanić go!

Czułem dogłębnie, jak adrenalina wypełnia moje żyły. Determinacja wlewała się do mojego wnętrza. Gniew. To on mną zawładnął. Przejął nade mną kontrolę. Mimo to, to uczucia były marionetką w moich rękach,a ja panem, który pociąga za sznurki. 

-Nie potrafisz za mną nadążyć, co dzieciaczku?- usłyszałem jego kpiący głos tuż przy swoim uchu. Irytowała mnie jego barwa i ton. Właśnie ... głos!

Dostałem olśnienia. Pewna informacja w błyskawicznym tempie trafiła do mnie jak grom z jasnego nieba. Rozwiązanie było tuż przede mną. To takie proste. Już wiedziałem, co mogę zrobić, aby go wyśledzić. Jednak nie zamierzałem wypowiedzieć tego w myślach na głos. Po spotkaniu chłopaka nauczyłem się jednego. 

Ja sam jestem dla siebie największym wrogiem. Znam wszystkie swoje słabości i lęki, które teraz mogłyby zostać użyte przeciwko mnie. A Kenji umiałby skutecznie wykorzystać moje własne myśli! Dlatego znając jego umiejętność, mogę skutecznie z nią walczyć. Wystarczy, że nie będę zdradzać swoich planów w myślach. Będę robił, to co zawsze ... działał bez namysłu!

Przymknąłem więc powieki. Zacząłem nasłuchiwać odgłosów z otoczenia. Najpierw słyszałem jeden chóralny głos publiczności. Radowali się i wiwatowali, krzyczeli i śmiali się- kiedy zrozumiałem to, mogłem stopniowo przyzwyczajać się do tego dźwięku, aż w końcu udało mi się go "wyłączyć". Cisza. Przez moment tylko to usłyszałem. Bicie serca, oddech, ruch mięśni  - wszystko to należało do mnie.

Natsu, skup się, skup!

Podmuch wiatru...szmer... skup się jeszcze bardziej!

Pękająca ziemia w jednym miejscu... odgłos kroków... echo jego oddechu... już wiem, gdzie jest!

Zapominając o dusznościach, zapominając o tym, że miałem zamknięte oczy, zapominając o tym, gdzie się znajduje, wycelowałem pięść do tyłu. Nie na chybił trafił, ja doskonale wiedziałem, gdzie znajduje się przeciwnik. Poczułem, jak moja dłoń się z czymś stuknęła. Z czymś niezwykle miękkim. Nie ma wątpliwości, to na pewno Kenji. Wiedząc o tym, włożyłem w atak jeszcze więcej wysiłku. Naparłem jeszcze mocniej, zmuszając przeciwnika do odlecenia parę metrów do tyłu. Udało się. Otworzyłem szybko oczy i nie czekając, aż niebiesko-włosy upadnie, pognałem do niego. 

-Kruszący kieł ognistego smoka.- wycelowałem szybki cios zapaloną pięścią w brzuch chłopaka, który nadal unosił się kilka metrów na ziemią. 

On jednak uśmiechnął się kpiąco, tak jakby nie przejął się moim atakiem. 

-Tylko na tyle cię stać, Salamandrze?

Jego słowa rozdrażniły mnie jeszcze bardziej. Zamroczony przez żądzę zacząłem uderzać go zapalonymi pięściami w brzuch, tors, a nawet nogi. Na jego ciało spadła seria ataków. To wszystko trwało ułamki sekundy. Kenji był już parę centymetrów od ziemi. Leciał głową w dół, gdy nagle obrócił się przodem do mnie. Znajdowałem się bardzo blisko niego, więc mógł łatwo zaatakować. Nim zdążyłem uciec na bezpieczną odległość, on uderzył we mnie strumieniem wody wydobywającym się z jego ust. Wysokie ciśnienie i duża ilość wody sprawiły, że poleciałem na drugi koniec areny, uderzając prosto w marmurową powierzchnię. Siła, z jaką poleciałem na ścianę, odcisnęła w niej sporą dziurę. Kawałki gruzu przygniotły mnie, przygwożdżając do ziemi.

Bolało! Wszystko tak cholemie bolało. Czułem, jak każda komórka ciała drżała, cierpiała. Nie umiałem określić, gdzie znajduje się epicentrum tego przeszywającego bólu. Usiłowałem się podnieść, wygrzebać z tej sterty gruzu, ale wszystkie kolejne próby kończyły się z fiaskiem. Poddałem się. Po raz pierwszy znalazł się przeciwnik, który zdołał mnie pokonać z taką łatwością. Nie umiałem stawić mu czoła. Nie potrafiłem go pokonać. Więc jedyne, co mi pozostało, to przyjąć przegraną z honorem. Zamknąłem oczy, czekając na finalny atak, kończący tę jednostronną walkę.

-Chcesz się teraz poddać? Po tym wszystkim? Walcz, Natsu! Pokaż, na co cię stać.- wśród całego zamieszania usłyszałem ten jakże znaczący głos.

To Lucy. Lucy wypowiadająca moje imię. Lucy motywująca i wierząca we mnie. Moja najdroższa i najwspanialsza przyjaciółka, którą chciałem chronić. Ona zrobiła to samo, co ja podczas tej walki. Kiedy ona się poddała, ja zmusiłem ją do dalszego bicia się. Ma rację. Nie mogę się poddać. Nie mogę zawieść tych, co doprowadzili mnie aż tutaj. Lucy, Gray, Erza ... cała gildia, oni wszyscy liczą i pokładają nadzieję w moje zwycięstwo. To im zawsze chciałem pomagać. To moja rodzina będąca przy mnie na dobre i na złe. Muszę to wygrać. Ze względu na nich. 

-Rozczarowałeś mnie, chłoptasiu.-powiedział niby to smutno niby z pogardą przeciwnik. 

Zaczął się zbliżać. Musiałem coś zrobić, bo inaczej będzie po mnie. A ja nie zamierzałem tutaj przegrać. Bowiem zwycięstwo należy się tylko mnie.

Choć moje całe ciało krzyczało z bólu, choć z licznych miejsc zaczęła się sączyć krew, choć nie miałem na nic siły, to nie mogłem zrezygnować z wygranej. Choć moje położenie było z góry przewidziane, to nie mogłem zaprzestać bitwy. Walcz, walcz. Poczułem duszności, znowu. Gorąc i parzące coś wypełniło mnie od środka. Wyplułem sporą dawkę krwi. Ręce zaczęły mi drżeć jeszcze bardziej.  Wróg znajdował się coraz bliżej.

Kolejny przypływ adrenaliny i myśli o przyjaciołach z gildii dodały mi wiary i sił. Zebrałem całą drzemiącą we mnie siłę i z pomocą silnej woli, zacząłem podnosić się. Moje ciało stanęło w płomieniach. Całego mnie okalał ogień. Mój ogień. Wszystko mnie bolało, a mimo to powoli wygramoliłem się z ruin ściany. Głaz z hukiem opadał gdzieś w bok, a ja w stanąłem w całej okazałości. 

Otoczony przez płomienie, opleciony przez ból, czekający na przeciwnika, na drżących nogach, uwolniłem coś, co od momentu wejścia na arenę gromadziło się w moim gardle. Kenji jakby się tego spodziewał i zaczął biec w moją stronę. Palące coś nasilało się. Poczułem jakby jakaś nieznana magia przenikała przez moje ciało. Coś potężnego, nowego, a zarazem pożądanego przeze mnie uleciało.

-Ryk smoka!-ogromny strumień ognia wydobył się z mojego gardła. Ale to nie były zwykłe płomienie. Nie była też to moja magia. Ten ogień był taki ... ciepły i znajomy. Ale także potężny, niezwykle potężny. Pamiętałem go. Gdzieś już taki widziałem. 

Zaraz, zaraz.

Ryk smoka, te potężne płomienie, znajome uczucie ... Igneel. To na pewno do niego należały te płomienie. Ale jakim cudem ?
 Ogień okalający moje ciało, zniknął. Nie miałem czasu na rozmyślanie o nowej magii.

-Opanowałeś to, brawo.- usłyszałem szept przeciwnika, zanim moja widoczność nie została ograniczona przez dym.

Ostatnie, co zobaczyłem, były jego pięści otoczone przez wodę. On jednym ruchem rozpołowił strumień ognia na dwie części. A potem użył wody, aby zniwelować magię. On był za silny. Zdecydowanie za silny. Zacząłem panikować. 

Poczułem cios w nadgarstek.

Uspokój się!

Choć kurz i dym ograniczały mi pole widzenia, mogłem dalej walczyć. Za pomocą pozostałych zmysłów. Wymierzyłem na oślep kopniak, który o dziwo trafił w szczękę rywala. Ten jednak przytrzymał mnie za nogę i przerzucił przed siebie. Kiedy próbował zbliżyć się do mnie i zadać cios, uderzyłem go łokciem w głowę. Zatoczył się parę kroków do tyłu, ale energicznym ruchem odbił się od podłoża. Leciał wprost na mnie. Ja nadal unosiłem się nad ziemią.

-Pazur ognistego smoka.- zgromadziłem ogień w stopie, zamachnąłem się i udało mi się ledwie zadrasnąć podbródek przeciwnika. 

On natomiast zrobił unik, robiąc salto do tyłu. Przez jego ruch na ułamek sekundy znaleźliśmy się blisko siebie w powietrzu. Ja byłem na górze, on na dole. Przez taki dystans mógł mnie spokojnie zaatakować i tak też zrobił. Nie zauważyłem jego nogi, która zadała cios w moją potylicę. Leciałem w dół, jednak odbiłem się rękami, wzbijając po raz kolejny w powietrze.

-Szkarłatny lotos: Oślepiające Ostrze Feniksa.

Zapaliłem swoje dłonie płomieniem. Ale to nie był taki zwyczajny atak. Postanowiłem włożyć w niego całą magię, jaka mi pozostała. Utworzyłem z ognia powłokę na kształt feniksa. Dumna, mityczna istota naprężyła swoje mięśnie,a następnie z moimi płomieniami pognała ku przeciwnikowi.

-Wodne monstrum.- Kenji utworzył z cieszy ogromnego potwora, które zderzyło się z moją magią.

Starcie dwóch odmiennych żywiołów ... wody i ognia. Dwa przeciwieństwa, dwie potęgi ... która okazała się silniejsza?

Moje serce zaczęło szybciej bić. Zacząłem łapczywie nabierać oddech, myślami krążyłem wokół blondynki. To była najcięższa walka, jaką kiedykolwiek stoczyłem. Samotna łza wypłynęła z mojego oka. 

Kurz i dym opadły, ukazując wszystkim zwycięzce. Sam się nie spodziewałem, że nim okaże się ...  To niemożliwe.