Rozdział XXIX- Kenji

*~~*

L U C Y

Ciemność, ciemność, jeszcze raz ciemność! Wszystko otaczał mrok. W każdym zakamarku kryła się czerń. Jedna, wielka pustka. Nie widziałam nic. Żadnego wyraźnego konturu, zarysu postaci, czy też przedmiotu. Całość zlała się w plamę, taką nieprzejrzystą, nieprzerwaną. Nie słyszałam nic. Głucha cisza. 

Niech to szlag!

Dostawałam szału od wpatrywania się w tą nicość. No ludzie, ile można gapić się w bezdenną otchłań. Zwariować można.

Szmer. W głowie huczało mi; setki niezrozumiałych jak dla mnie dźwięków przemykało przez moje myśli. Tępy ból uderzył o moje skronie. Słyszałam teraz ze zdwojoną siłą. Miałam wrażenie, jakby armia żołnierzy uzbrojonych w ciężką artylerię przebiegała, a stukot ich ciężkich kroków odbijał się echem w mojej głowie. Ten hałas był nie do zniesienia. Gdybym mogła, już dawno złapałabym się za czoło! 

Z każdą kolejną chwilą czułam się coraz bardziej jak w wielkim labiryncie. Byłam zagubiona. Nie umiałam rozróżnić niczego, wszystko zlewało się w jedną całość. Mimo to nie bałam się. Może to dlatego, że podświadomie wyobrażałam sobie uśmiechniętych przyjaciół. Wszyscy z gildii unieśli rękę ku górze, tworząc z dłoni charakterystyczne "L"- symbol nie poddawania się. 

Dzięki obecności mojej rodziny, mogłam uspokoić się. Pozwoliłam, by cały mętlik w mojej głowie, ucichł. Teraz pojedyncze myśli ogarniały mnie. Powoli przypomniałam sobie o wydarzeniach sprzed chwili, zanim zemdlałam. 

Starcie Magów. Walka z Angel. Moja wygrana.

Na to ostatnie mimowolnie uśmiechnęłam się, choć nie wiem czy to tylko wytwór mojej wyobraźni, czy naprawdę uniosłam kąciki ust ku górze. 

Zmarszczyłam niebezpiecznie brwi, a przynajmniej tak mi się wydawało, i usiłowałam wyostrzyć swoje zmysły tak, aby odbierać bodźce ze świata zewnętrznego. 

Najpierw uderzyła we mnie fala niezrozumiałego bełkotu. Z czasem zaczęłam się do tego przyzwyczajać, aż w końcu mogłam wychwycić pojedyncze głosy. Bliżej nieokreślone osoby o czymś zawzięcie dyskutowały. Słyszałam zniecierpliwienie, a także niepewność w ich wypowiedziach. Niestety nie potrafiłam dokładniej określić, czego one dotyczyły. 

Fuknęłam zła na samą siebie.  Postanowiłam zignorować rozmawiających ludzi i skupiłam się na czymś innym. 

Światło! Intensywna żółć uderzyła w moje oczy. Jak dobrze, że miałam zamknięte powieki. Inaczej oszalałabym. Dumałam chwilę nad tym, co mogłoby być źródłem tego światła. Niewątpliwie nie była to żarówka ani żadna świeca- zbyt rażące jak na nie. Bardziej pasowałoby mi to do słońca. W końcu tylko jego promienie są tak wyraźne.

Brawo Lucy! Pogratulowałam samej sobie. Wreszcie zaczęłam orientować się nad swoim położeniem. Skoro jest tu słońce, to jestem jeszcze na dworze. Tyle krzyków, różnych głosów- może wciąż przebywam na arenie. Kto wie, lecz jest to bardzo prawdopodobne. 

-Ej, blondyneczko. O, budzi się. - czyjś gardłowy pomruk dotarł do moich uszu. Nie rozpoznawałam tej barwy głosu, ale wydawała się taka spokojna i ... kojąca. 

Faktycznie, cały mętlik zniknął, i wrócił zdrowy rozsądek. Mogłam już w pełni racjonalnie myśleć. Nie wiem czemu, ale pierwsze, co przyszło mi do głowy, to moja wygrana. Pamiętałam już wyraźnie tamto wydarzenie. Każdą sekundę z tamtej walki. Wreszcie pokonałam granice własnych możliwości. Pokazałam gildii, że nie jestem tylko głupiutką, słabą dziewuchą. Przyznam szczerze, trochę dowartościowałam się. Prawdę powiedziawszy, jestem z siebie dumna jak cholera. Czyżby przez jedno zwycięstwo nie zrobiłam się za bardzo próżna? Mimo wszystko wreszcie nie musiałam ubolewać nad swoimi umiejętnościami. 

-Zostaw ją.- ten stanowczy, narwany głos.

Pamiętam go. Dobrze i dokładnie. To nie może być nikt inny jak Natsu. Ten sam, co zawsze rozbawia mnie do łez, ten sam, co przywołuje uśmiech na mojej twarzy, mój ukochany. Jego głos rozpoznałabym wszędzie. Więc jak mogłabym o nim zapomnieć? Chciałam mu odpowiedzieć, dowiedzieć się o co chodzi, lecz żadne słowo nie chciało przejść mi przez krtań.

-Niech pomyślę...-udał, że się zastanawia.-Nie, byłem pierwszy.-rzucił ktoś rozbawionym tonem. 

Poczułam czyjąś dłoń na policzku i wtedy zrobiło mi się jedynie ... ciepło. Skóra na skórze. Smukłe palce przesuwające się po mojej twarzy. Mimo tego intymnego kontaktu, nie mogłam rozpoznać tej osoby. Nie wiedziałam, jakie emocje nią (osobą) targają. Ale nie rozumiejąc czemu, chciałam je poznać.

Wciągnęłam do nozdrzy zapach, nową woń. Był tak przyjemnie kuszący i przesiąknięty namiętnością. Zupełnie różnił się od subtelnego Salamandra. 

-Powiedziałem coś, puść ją.- warknął nieprzyjaźnie różowo-włosy.

Poczułam dreszcze przebiegające po ciele ktosia.

-Dobra, jak chcesz.-powiedział od niechcenia.

Momentalnie poczułam, jak moje ciało zmienia pozycje. Czułam się jakbym unosiła się w powietrzu, tyle, że zamiast przyjemnego lotu, spadałam w dół. Pośród natłoku nowych emocji, wybrałam tą tak dobrze mi znaną.

Przerażenie.

 Zamiast twardego zderzenia z podłożem, ponownie poczułam dłonie, te same, co mnie przed chwilą trzymały.

-Ty ...- wyjąkał wściekle Dragneel.

-...przystojny, wspaniały dżentelmenie?- dokończył za chłopaka.-Zrobiłem tylko to, co chciałeś. -ciągnął dalej.- Następnym razem dokładniej sprecyzuj swoje żądanie. 

Nastała chwilowa cisza co jakiś czas przerywana odgłosami dochodzącymi z publiki. 

-Połóż mi ją delikatnie na rękach, pasuje?- westchnąwszy, wypuścił głośno powietrze. Jakby próbował trzymać nerwy na wodzy.

-Prawidłowo.- przyznał.-Ale nie zrobię tego.-zaśmiał się.

Atmosfera zrobiła się ciężka, można było ją niemal kroić nożem. Miałam wrażenie, że wszyscy zgromadzeni zaniemówili, czekając na rozwój wydarzeń.

-Skoro nie chcesz ją oddać po dobroci, to użyję siły, by ...

-A se próbuj, jeśli potrafisz.- prowokował dalej Salamandra.- Ale pomyśl. Twoja lekkomyślność może doprowadzić do walki między waszą gildią, a moją. - słusznie zauważył.

Nie wiem skąd wiedziałam, ale miałam pewność, że w tym momencie różowo-włosy ściska nerwowo pięści. Znałam go, aż za dobrze. Był strasznym narwańcem. Aż dziwne, że jeszcze nie zaatakował. Może aż tak przejmował się losem gildii, że postanowił schować dumę do kieszeni. Dobra, spodziewałabym się tego po wszystkich, ale nie po nim. To nie w jego stylu.

-Dorwę cię kiedy indziej. Niech jej tylko spadnie włos z głowy ...- zagroził, po czym zaczął się oddalać.

Echo jego kroków odbijało się w mojej głowie. Poczułam się niemalże, jakby mnie porzucił. Przecież pozostawił mnie opiece jakiemuś obcemu. Mimowolnie zrobiło mi się smutno. W jednej chwili zrozumiałam, że tracę ukochanego coraz bardziej. Już nie tylko jako drugą połówkę, ale teraz także jako przyjaciela. Niewiele myśląc, zebrałam w sobie wszystkie siły, jakie mogłam z siebie wykrzesać.

-Je...stem...tu...taj, Na...tsu.- moje usta poruszyły się niemal bezgłośnie.

Na nic więcej nie mogłam liczyć. Nawet owa czynność sprawiała mi trudność. Nie sądziłam, że może to usłyszeć. Mimo to chciałam dać jakikolwiek znak, że jestem tutaj i czuję jego obecność. 

On, jakby wybudzony z transu, gwałtownie obrócił się. A potem pobiegł w moją stronę. 

-Lucy, słyszę cię, słyszę.-krzyczał uradowany.

Niepewnie zaczęłam drgać powiekami. Wreszcie powróciło czucie we własnym ciele. Powoli otwierałam oczy, ukazując światu brąz moich tęczówek. Światło już nie raziło mi, jakoś przyzwyczaiłam się do niego w tym całym zamieszaniu. Lekko mrużąc oczy, ujrzałam zamazany obraz czyjejś twarzy. Nie dostrzegłam niczego konkretnego, poza bujnymi niebieskimi włosami. Zaraz po tym przeniosłam spojrzenie nieco w bok i ujrzałam łagodne oblicze Natsu. Na jego twarzy malował się niepokój, który nieskutecznie starał się ukryć.

Niepewnie uśmiechnęłam się do przyjaciela i na krótką chwilę obróciłam się do nieznajomego.

-Dziękuję ci, kimkolwiek jesteś.-powiedziałam szczerze cichym głosem.

Wciąż czułam się słabo, a tępy ból głowy dał się we znaki. Więc mój uśmiech zamienił się w grymas bólu.

-Nie marszcz się, bo ci tak zostanie, ślicznotko.-puścił mi oczko.-I nie jestem ktokolwiek, a Kenji.- posłał mi szelmowski uśmiech.

Dorodny rumieniec przyozdobił mój policzek, co nie umknęło uwadze Dragneel'a. Prychnął rozjuszony pod nosem.

-Możesz mnie już postawić, poradzę sobie sama.-wyszeptałam, próbując załagodzić sytuację.

Wiedziałam, że niewiele trzeba, aby różowo-włosy wybuchł. A nie chciałam teraz widzieć wściekłego chłopaka. Wolałam, aby pozostał taki, jaki jest w tym momencie.

-Widzisz, jeśli i ona chce, to to zrób.-poparł mnie, podchodząc jeszcze bliżej nas.

-Zrobię to, kiedy będę miał na to ochotę.-drażnił się z nim niebiesko-włosy.

-Nie denerwuj mnie.-rzucił Salamander przez zaciśnięte zęby.

W pewnym sensie podobała mi się postawa nowego znajomego. Podpuszczał Natsu, przez co on poddawał się nowemu uczuciu. Przez ułamek sekundy śmiałam nawet pomyśleć, że jest zazdrosny. Ale zaraz odrzuciłam tą myśl i przestałam bujać w obłokach. To nie czas ani miejsce na marzenia.

-Skoro wkurza cię moje gadanie, ciekawe jak zareagujesz na to...-mruknął jakby do siebie.

Ja z nutką rozbawienia i zaciekawienia przypatrywałam się jego poczynaniom, lecz kiedy przysunął mnie jeszcze bliżej, już nie było mi tak do śmiechu. Szarpałam się. Próbowałam się wyrwać, ale na marne.

-Doigrałeś się, ty Kenie, ty.-krzyknął.-Szykuj się do walki. Aż się cały napaliłem.- na potwierdzenie słów jego jedna pięść zapłonęła ogniem.

Przewróciłam jedynie oczami. Zapomniałam nawet o tym, że naszą trójkę obserwują wszyscy tu zebrani. A żeby było tego mało, niedaleko nas znajdował się mikrofon.

-Hoho, chyba chłoptaś zrobił się zazdrosny.-nabijał się Kenji.

Dopiero teraz bliżej mu się przyjrzałam. Niebieskie, zadziorne spojrzenie i włosy niedbale ułożone. Ostre rysy twarzy i ten zadziorny uśmiech- niczym szatan w ludzkiej skórze. 

-Wcale nie.- różowo-włosy odwrócił speszony głowę w bok, a jego pięść momentalnie wróciła do normalności.

-A właśnie, że tak.- nie odpuszczał niebieskooki.

Dragneel nadymał policzki i rzucił mi przelotne spojrzenie.

-A właśnie, że nie.- wydarł się na cały regulator.

Odruchowo zatkałam sobie uszy dłońmi. Tylko ten narwaniec jest zdolny się tak drzeć w każdym miejscu, o każdej porze. On zupełnie nie przejmował się najbliższym otoczeniem. Po prostu zachowywał się jak chciał, nie zastanawiając się nad tym, co mogą odczuć inni. Często dawał ponieść się impulsowi i uwalniał swoje emocje. Nie bez powodu można było go nazwać nadpobudliwym dzieciakiem.

Pokręciłam zażenowana głową, kiedy musiałam obserwować tę scenę z tak bliska ...

Dwójka kłócących się magów, którzy nie zwracali uwagę na to, co się dzieję dookoła nich. Wyglądali jakby zatracili się w swoich umysłach i zawzięcie przedstawiali swoje argumenty. Kompletna dziecinada. Aktualnie Natsu zachowywał się jeszcze gorzej niż podczas sprzeczek z Gray'em. Widać, że znalazł sobie godnego przeciwnika. Obydwoje byli na tym samym poziomie intelektualnym. A proszę, niech się kłócą ile chcą, ale ja w tym uczestniczyć nie zamierzam.

Teraz nie zwracałam uwagi na swoje uczucia do przyjaciela ani na to, że drugi mężczyzna mnie uratował. Miałam obydwoje gdzieś i chciałam udać się jak najdalej od nich. Do miejsca, gdzie mogłabym odsapnąć i trochę odpocząć. Może istnieją tu jakieś gorące źródła, w których od razu zregenerowałabym się. Na samo wspomnienie o przyjemnej kąpieli i tym zniewalającym zapach,u uśmiech sam pojawił się na mojej twarzy.

Wykorzystałam zaangażowanie chłopaków w swoją dyskusje na swoją korzyść. Kenji przez tą ostrą wymianę zdań rozluźnił uścisk, więc ja z łatwością wyswobodziłam się z jego rąk. Na lekko chwiejnych nogach zaczęłam oddalać się od dwójki magów, starając się zachować jak największy dystans między nami. Nie uszłam nawet pięciu kroków, kiedy dosłyszałam kąśliwe uwagi na temat mojej wagi z ust obu pechowców. 

Żyłka na moim czole zaczęła niebezpiecznie pulsować, a ja nie wytrzymałam. Obróciłam się gwałtownie przodem do nich i ...

-Zamknąć się.- krzyknęłam tak, że miałam wrażenie, że zdzieram sobie struny głosowe.

Ja to jednak miałam farta. Nie spostrzegłam się, że stoję blisko mikrofonu, który jak na złość był włączony. Przez co moja wypowiedź trafiła do wszystkich. Zagryzłam dolną wargę i zacisnęłam dłonie w pięści. 

Co żeś najlepszego uczyniła, Lucy!  Karciłam siebie w myślach.

Nastała cisza. Każdy nerwowo wstrzymał oddech. Nikt z widowni ani zebranych na arenie nie odważył wydusić z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Wszystkie pary oczu zostały skierowane na mnie, a ja czułam ich przeszywające spojrzenia świdrujące po moim ciele. Czułam się jak świnia wystawiona na rzeź. Chciałam zapaść się pod ziemię. Chociaż plus taki, że nawet dwójka kłócących się, ucichła.

-Eto, sami państwo widzicie! Nawet cicha woda brzegi rwie, a panna Heartfilia się właśnie taka okazała.- powiedział przez mikrofon jeden ze sędziów, były członek Rady Magów.

Arena roznosiła się salwami chichów i śmiechów. Widzowie widocznie mieli z tego ubaw, a ze mną było na odwrót.

-Taka ładna panna, a taka wulgarna. To już nie jest cool.-podsumował reporter "Czarodzieja".

-Czy ja wiem, spójrz na jej uda. Tamta dwójka ma rację, daleko jej do ideału szczupłej dziewczyny.- dolała oliwy do ognia ostatnia z sędziów, kobieta.

-Co racja, to racja.- poparł staruszek.

Przestałam już słuchać zgryźliwe uwagi sędziów. Miałam je gdzieś. Ale nie zamierzałam im tak łatwo popuścić.

-Przymknąć się, bo ja was słyszę, ciebie pomarszczony starcze, blondasku w za małych spodniach i ciebie ... - wskazałam palcem na Jenny, która miała czelność nabijać się z mojego ciała.- gruba ropucho!

Teraz to ja zaczęłam śmiać się na głos, tak jak jeszcze nigdy. Wreszcie powrócił mi humor. W końcu wygrałam i należy to świętować. Skoro już mówimy o zwycięstwie, to co z moją nagrodą ... Właśnie! Zodiakalne klucze, jak mogłabym zapomnieć o nich.

-Przepraszam, panie dynio.- zwróciłam się do komentatora.

On niepewnie podszedł do mnie, posyłając pytające spojrzenie.

-Co chcesz, kaboom?- zapytał.

-Co z moją nagrodą za wygraną?

On podrapał się po kapeluszu, zamyślił na chwilę i wskazał palcem na niebieskookiego.

-Ten je wziął, kiedy byłaś nieprzytomna. Mówił, że jesteście bliskimi przyjaciółmi. - wzruszył ramionami i odszedł.

Westchnąwszy, zaczęłam podchodzić do śmiejących się magów. 

*~~*

-Kenji, mógłbyś oddać mi klucze?- zapytałam, wymijając Natsu.

Widziałam jak próbował coś powiedzieć, ale ja nie miałam teraz czasu na rozmowę z nim. Teraz najważniejsze to są klucze! Bez nich nie spełnię danej obietnicy.

-Nie ma nic za darmo, blondyneczko.- drażnił się ze mną, a żeby jeszcze bardziej mi dopiec, wyciągnął dwa klucze z kieszeni i zaczął nimi machać tuż nad moją głową.

A że był ode mnie sporo wyższy, nie dosięgłam ich. Więc sytuacja wyglądała mniej więcej tak ...

On niewzruszony stał, trzymając klucze w górze, widać było, że ma z tego niezły ubaw. Ja natomiast skakałam jak głupia, próbując je dosięgnąć. Natomiast mój przyjaciel widząc, że jesteśmy zajęci sobą, odszedł ze spuszczoną głową. Kątem oka ujrzałam jego oddalającą się jego sylwetkę. Coś w sercu mnie ukuło, lecz nie miałam czasu się nad tym zastanawiać.

Chciałam krzyczeć, aby został, ale nie chciałam go jeszcze bardziej ranić.

Przecież olałam go totalnie, akurat wtedy, gdy chciał mi pomóc. Co za mnie okropna przyjaciółka.

Ale zdecydowałam już dawno. Moim sensem jest tylko obietnica złożona Ise. Nawet jeśli miałabym stracić swoją miłość, dotrzymam jej. Wolę żyć w samotności, lecz ze świadomością, że wypełniam wolę mojej najdroższej przyjaciółki.

-No proszę, oddaj je.- nalegałam, robiąc naburmuszoną minę.- I nie mów do mnie blondyneczko, jestem Lucy.

On jedynie uśmiechnął się zadziornie i poczochrał mnie po włosach.

-No dobrze, Lucy. - rzekł czule.- Ale pod jednym warunkiem.

-O co chodzi?-odparłam, jakbym była gotowa na wszystko.

-Pozwolisz mi porozmawiać z Mini.- nachylił się do mojego ucha.

*~~*

N A T S U

Miałem tego serdecznie dosyć. Tego całego Kena jak i Lucy. Skoro chcą flirtować, to proszę bardzo. Nie będę im przeszkadzać. Cały skąpany w nerwach szedłem przez ciemny korytarz prowadzący do wyjścia z areny. Musiałem coś wszamać i zapełnić tę pustkę w sercu. Dziwne. Ostatnio, kiedy przebywam z Lucy, robię się coraz głodniejszy. Czuję jakby brakowało mi jakiejś części, a już zwykłe jedzenie nie umie jej wypełnić. 

Zazwyczaj nie rozumiałem wiele, ale teraz pogubiłem się sam w sobie. Już nie wiedziałem, czego pragnąłem. 

Na początek odczuwałem brak obecności Lisanny. Mimo, że mnie tak zraniła, to nadal była moją pierwszą przyjaciółką, a także pierwszą...

M I Ł O Ś C I Ą.  - to słowo ciężko przechodzi mi przez gardło.

Ale ona odeszła. Umarła trzy lata temu i mnie zostawiła.

Wtedy też, nie wiedząc co ze sobą zrobić, zatraciłem się w misjach i jakoś stłumiłem to uczucie tęsknoty. Ale kiedy pojawiła się Lucy, to całkowicie wypełniła pustkę po białowłosej. Zastąpiła ją. Nie, ona po prostu stała się drugą, najważniejszą osobą w moim życiu. Dostałem od losu cenną przyjaciółkę, którą chciałem chronić. 

Ale dlaczego tak bardzo złoszczę się, kiedy przebywa blisko tego Kenji'ego? Dlaczego nie mogę patrzeć na ich radosne twarze? Dlaczego to mnie tak boli? Dlaczego jestem zły na samego siebie, że ich nie rozdzieliłem? Dlaczego tak się wkurzyłem, że ktoś inny trzymał blondynkę w swoich ramionach? 

Nie rozumiem nic! Chcę jeść. Nażrę się i na chwilę wypełnię tą pustkę. Nie muszę rozumieć uczuć. Jeśli będę odczuwał znowu ten głód ... to zjem ponownie i tak w kółko aż mi przejdzie.

To teraz wymyśliłem. To nawet jak na mnie głupi pomysł. Zacząłem kręcić zirytowany głową na boki. 

Po głowie krążyły mi słowa Happy'ego, które wypowiedział na misji z szukaniem pamiętnika. "Dorośnij i sam je poznaj. "

Poznać ... moje uczucia względem Lucy.

Wertowałem w pamięci po wspomnieniach wspólnie spędzonych z blondynką. Na każdym z nich ona uśmiechała się i dodawała otuchy, a ja cieszyłem się jej bliskością. Jej obecność napawała mnie szczęściem. 

Teraz już wiem. Przecież to takie proste. Odpowiedź była w zasięgu ręki. To takie oczywiste.

Ja ją ...

-Tak, tak kochasiu. Brawo! Zrozumiałeś swoje uczucia.- usłyszałem donośny głos tego znienawidzonego typa.

-Wiedziałem, że jesteś jakiś dziwny. Umiesz czytać w myślach, co i ciekawe co jeszcze.- warknąłem nieprzyjaźnie.

On znowu się zaśmiał.

-Oj, sporo rzeczy. - odparł zagadkowo.

Nie podobał mi się od samego początku. Teraz mnie w tym utwierdził.

-Czego chcesz od Lucy?- musiałem o to zapytać.

Dręczyło mnie to. Nie chciałem, by stała się jej krzywda. Musiałem ją chronić.

-Nic, co mogłoby ją zranić. Jest mi potrzebna.- powiedział.

Pojawiało się coraz więcej pytań bez odpowiedzi. A ja chciałem dowiedzieć się wszystkiego!

-Do czego?- nalegałem.

Ujrzałem błysk w jego oku.

-Dowiesz się, kiedy wygrasz walkę.- mruknąwszy, zaczął oddalać się w przeciwnym kierunku niż ja.

Do wejścia na arenę.

-Jaką walkę? Kim ty jesteś?-musiałem to wiedzieć, musiałem.

On obrócił się przez ramię i tylko patrzył. Jakby na coś czekał ...

-W kolejnej walce bierze udział Natsu Dragneel z Fairy Tail przeciwko Kenji'emu z Mermaid Heel.- oboje usłyszeliśmy zapowiedź kolejnej bitwy ogłoszony przez sędziów.

Ale skąd on to wiedział? 

-Jestem znajomym Igneela, spotkamy się na arenie.- dodał na odchodnym.

Na samo imię smoka, zacisnąłem mocniej pięści.

Kimkolwiek jest, dowiem się tego. Ale najpierw muszę to wygrać i przy okazji wyciągnę to z niego siłą. Będzie zabawnie. Co więcej, zemszczę się za to, że miał czelność zbliżać się do Lucy.

Jedzenie będzie musiało poczekać.

*~~*

Przepraszam za tak długą nieobecność, a szczególnie za to, że wracam z takim gniotem. Pewnie mogłabym jeszcze sporo dopisać, ale nie chciałam już odwlekać tego rozdziału. Mam nadzieję, że choć trochę wam się spodoba. Błędy pewnie są, ale poprawię je w najbliższym czasie. :))

Co do Kenji'ego ...będzie on dosyć znaczącą postacią. A zresztą w trakcie tworzenia go, tak go polubiłam, że nie mogłabym o nim nie pisać. Jeszcze trochę namiesza w życiu dwójki magów. 

No i ten pomysł z zazdrosnym Natsu miałam już od 3 miesięcy praktycznie w planach, a zrealizowałam to dopiero teraz.  :))))) 

Co do ilości rozdziałów ... właśnie ten nowy bohater sprawił, że opowiadanie nie zamknę w 50 rozdziałów. Raczej zabraknie mi miejsca, chyba, że pisałabym je mega długaśne. 

Chcę przeprosić wszystkich, którym nie komentuje od jakiegoś czasu rozdziałów. Póki co z wakacji korzystam ile się da. Dziennie może jestem w domu 3 h, nie licząc czasu na spanie. Wracam na obiad i lecę dalej. A wasze rozdziały czytam na bieżąco, w przerwach. Np. jak gdzieś jadę odpalam neta w telefonie i czytam. Jak znajdę dłuższy czas to wszystko nadrobię. Naprawdę przepraszam za to i dziękuję za to, że ktokolwiek na powrót opowiadania czekał. 

Jestem bardzo ciekawa waszych opinii na temat tego rozdziału :)! 

Następny rozdział może pojawi się w przyszłym tygodniu, ale nie obiecuję.

A tu macie wygląd Kenji'ego ... :P

 

Mój kochany Grimmjow z Bleach <3