Rozdział XX- Ładna malinka

~*~

Co za nuda. Wyjątkowo nie ma co robić. No, ale cóż, nie dziwię się. Przecież każdy leczy kaca po wczorajszej imprezie. Magowie potrafią przetrwać każde cierpienie i ból, a powaliło ich sake. Przegrali z alkoholem i to w dosyć żałosny sposób. Czyżbym jako jedyna nie piła nic? Westchnęłam.

Bawiłam się słomką, którą jeszcze przed chwilą piłam sok pomarańczowy. Znużona machałam na przemian nogami. Wzrok wlepiłam na wpółprzytomną Mirę, która próbowała ogarnąć ten bałagan. Bo jak to inaczej nazwać? Puste butelki sake walały się po całej podłodze, nie wspominając już o przewalanych meblach, czy stłuczonych naczyniach. Mało tego część magów leżała po środku tego nieładu. Wszyscy byli nieźle wystawieni. Aż mi się śmiać chciało z ich stanu, ale nie wypadało.

-Mira...nudzi mi się! -  marudziłam.

Oparłam się na blat baru, a ręce posłużyły mi jako poduszka. 

-To może pójdź na jakąś misję. - odparła bez entuzjazmu, nawet nie obdarowując mnie spojrzeniem.

-To nie jest głupi pomysł. Przecież w tym miesiącu nie będę miała na czynsz. - uśmiechnęłam się.

-Ojej, też bym się chętnie wybrała, widząc ten syf. W końcu i tak sprzątnie przypadnie mi. - westchnęła, wycierając tym razem blat.

-To chodź ze mną.- zaproponowałam.

-Chętnie... ale może kiedy indziej. A tak w ogóle podobał mu się prezent? -zapytała ciekawska.

Na wspomnienie wczorajszego dnia zaczerwieniłam się. Czułam się zażenowana i zakłopotana. Jego reakcja, nie jego gesty i słowa- tego się nie spodziewałam. Zresztą ja chyba też jego zaskoczyłam tym prezentem. Oboje byliśmy oszołomieni naszym zachowaniem, ale wydaję mi się, że pozytywnie. Zaśmiałam się. Nie ma to jak wystraszona "kotka" i pijany chłopak. O-oczywiście do niczego nie doszło. No może, no prawie! Nie, nie doszło. Wrr.

-My-myślę, że tak.

-O, patrz. Chyba jednak znalazłaś towarzysza na misje. -zaśmiała się, odchodząc na drugi koniec budynku.

Niepewnie podniosłam głowę z blatu i obróciłam się za siebie. W progu stał ledwo żywy Salamander. Chwiejnym krokiem wszedł do środka, co trochę potykając się o jakiegoś maga bądź walającą się butelkę. Kiedy zorientował się, że mu się przyglądam, zerknął na mnie. Nasze spojrzenia się skrzyżowały, a ja mimowolnie zaczerwieniłam się. On natomiast stał niewzruszony i z uśmiechem podszedł do mnie.

-Cz-cześć, Lucy.- przywitał się, przysiadając się na równoległe krzesło.

-He-ej, jak tam? 

-Głowa mnie boli, nic nie pamiętam. Głodny jestem i chce mi się spać. - zaczął wyliczać na palcach.

On tak po prostu zapomniał o wczorajszym wieczorze? Po tym co powiedział i uczynił. Z jednej strony cieszyłam się. O tej całej sytuacji żenującej nikt nie wiedział. Mogłam odetchnąć z ulgą, ale gdzieś w głębi odczułam smutek. Przecież tak się starałam. Włożyłam tyle wysiłku w dobór stroju i w pokonanie nieśmiałości. A ostatecznie i tak wszystko na nic. Jedynie ode mnie otrzymał prezent tak ulotny, o którym można by tylko pamiętać. 

-Trzeba było nie pić. - odparłam, nadymając policzki.

Byłam zła. Tak bez powodu, za całokształt. Tyle mojego wysiłku na marne! Wrr. Jak ja sobie przypomnę tą scenę na łóżku... Ach, uspokój się!

-Miałbym nie pić we własną osiemnastkę? Nie ma mowy. A czemu ty nie masz kaca? Nie było cię na urodzinach ? 

Więc jednak naprawdę nie pamięta. Trudno.

-I tak i nie. 

Posłał mi pytające spojrzenie.

-Nie, nie byłam. - dodałam, spuszczając głowę.

Przecież to była prawda. Najszersza, pomijając mały szczegół. Ale nie powiem mu o moim prawdziwym powodzenie nieobecności na imprezie. Wolałam, żebym tylko ja o tym wiedziała. 

-Jesteś okropna! Jak mogłaś mi to zrobić. - jęczał, udając obrażonego. 

-N-no bo ja zajmowałam się kotami! - odparłam z namysłu.

Czemu? Przypomniał mi się mój strój "kocicy" no i tak samo jakoś wyszło. Ale wątpię, by powiązał to z prezentem, jaki ode mnie otrzymał. 

-Wolisz jakieś zwykłe koty od Happy'ego? 

-No nie...

-No to powiedz mi dlaczego? - dopytywał. 

-Bo miałam taki kaprys, wiesz? 

-Nie, nie wiem. -odparł z przekąsem.

Co za głupek. Jak on lubi się ze mną droczyć. Wiedziałam o tym. Doskonale. Mimowolnie wykrzywiłam usta w półuśmiech, patrząc na niego.

-Naprawdę nie pamiętasz prezentu ode mnie? - zapytałam smutno.

Wstał z krzesła i zaczął podchodzić w moją stronę. Przypatrywał się mi uważnie. Szczerzył się i milczał. Nie rozumiałam jego zachowania. Zawiesił wzrok na mojej szyi i w końcu się odezwał.

~~*~

Przypatrywałem się jej twarzy, a następnie mój wzrok zjechał na jej długą szyję. Obserwowałem jedno miejsce na skórze, które od początku rzuciło mi się w oczy. Zastanawiałem się, skąd dziewczyna to mogła mieć. Nic konkretnego nie przychodziło mi do głowy. Czyżby to miało związek z tym prezentem?

-Ładna malinka. - powiedziałem.

Ona milczała. Widziałem jak jej mimika twarzy diametralnie się zmieniła. Zrobiła się cała czerwona, a jej policzki przybrały delikatnych rumieńców. Spuściła głowę w dół. Obserwowałem jak nieznacznie drgnęła na moje słowa. Ach, co ona przede mną ukrywa? 

-Cz-czyli pamiętasz mój prezent, ty kłamco!-  chyba się jej wymsknęło, bo za chwilę zakryła usta dłonią.

Stałem jak wmurowany. Jej odpowiedź kompletnie mnie zaskoczyła. Prezent, malinka, ona, ja, moja niewiedza, wczorajszy dzień... co się wczoraj naprawdę wydarzyło?  Zacząłem wertować myślami we wspomnieniach, ale żadne z nich nie dotyczyło minionego wieczoru. Miałem ochotę krzyczeć. To takie frustrujące. Niewiedza to przeklęty stan. 

-Oj, nie gniewaj się, Lucy. -odparłem.

Próbowałem grać na czas. Skoro myśli, że pamiętam, to nie tak zostanie. Może powie coś, co pozwoli mi przypomnieć. Westchnąłem, widząc, że dziewczyna nieudolnie stara się zakryć czerwony ślad na szyi. Ściągnęłam szalik z siebie i obwinąłem wokół niej. Uśmiechnąłem się zadziornie, kiedy spojrzała na mnie. Lucy chwyciła dłońmi za materiał i wtuliła się w niego.

-Dziękuję.-  wyszeptała.

-No to ten... O, wiem. Chodźmy na misję.- powiedziałem.

Chwyciłem ją za nadgarstek i pociągnąłem w stronę tablicy z misjami. Nie za bardzo wczytywałem się w ich treść. Większe dla mnie znaczenie miała nagroda. Więc kiedy ujrzałem dużą liczbę, od razu chwyciłem tą kartkę. Znowu poszedłem z dziewczyną do baru, krzycząc do Miry.

-Bierzemy tą misje! 

-Ojej, uważajcie na siebie. - uśmiechnęła się łagodnie. 

-Spotkamy się za piętnaście minut na stacji.- wypuściłem dłoń blondynki i pobiegłem do domu.

Musiałem się śpieszyć . No i jeszcze znaleźć Happy'ego.

~*~

Szybko znalazłam się w domu i zaczęłam pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Nie miałam czasu na zastanowienie, więc brałam pierwsze lepsze ciuchy. W końcu byłam gotowa i wyruszyłam na stację.

Nie wiedziałam nawet na jaką misję idziemy ani nawet jaka jest nagroda. Liczyło się tylko to, że mogę spędzić czas z chłopakiem. Nie wiem czemu, ale ostatnimi czasy czułam się dziwnie bez jego obecności. Ta bliskość z nim napawała mnie radością. 

Po chwili znalazłam się na stacji. Chłopak już był tam i czekał na mnie na ławce. Podszedł i oczywiście się uśmiechnął. 

-Gotowa? 

-Ja tak. A ty?

-My jesteśmy. Aye! -  zawołał rozradowany kot.

-No to w drogę.- zaklaskałam w dłonie.

-Ja nie wsiadam!-  zapierał się Salamander, ale siłą wciągnęłam go do środka.

Zajęliśmy miejsca w jednym z przedziałów. Natsu pozieleniał na twarzy i zrobiło mu się niedobre. Happy go wachlował i próbował przyprowadzić do porządku. Niestety na próżno. Zaśmiałam się.

-Chodź, pomogę ci. - uśmiechnęłam się.

Usiadłam na miejscu, gdzie leżał chłopak. Podniosłam jego głowę i ułożyłam sobie na kolanach. Przeczesywałam jego różowe włosy. Zauważyłam, że odczuł tak jakby ulgę. 

To jego ciepło ... było takie kojące. Dziwnie znajome i rozczulające. 

~*~

Dzisiaj nieco krócej i nudniej. Takie sielankowe nic. Cały tydzień były poprawki ocen, więc nie miałam czasu, by cokolwiek napisać. :) W następnym rozdziale już ruszamy z akcją i powinno zacząć się coś dziać. 

Rozdział z dedykacją dla Yoruichi Yo.  Postaram się teraz pisać częściej, ale nie obiecuję.

Do następnej. ;*
P.S Zapraszam chętnych do zobaczenia zwiastun' u bloga. :)