Rozdział XIV- Historia sprzed 400 lat

~*~

LUCY

To on... to naprawdę on! Serce fiknęło mi w piersi, a oddech szaleńczo wariował. Widziałam go- jego włosy, tą spokojną twarz. Mogłam poczuć jego subtelny zapach. Słyszałam jego głos.

Wpatrywałam się w niego...

Długo. Intensywnie.

Nic nie mówiłam. Milczałam.

Byłam zbyt zachwycona, by o czymkolwiek pomyśleć.

Teraz liczył się on i tylko on!

To on nadawał memu życiu sens. To on sprawiał, że każdego dnia budziłam się z uśmiechem na twarzy. To on powodował, że nawet najkrótsza chwila była przepełniona radością. To on mnie odmienił.

Teraz nie potrzebowałam niczego więcej do bycia szczęśliwą. Wystarczyła tylko jego obecność; byleby tylko był obok mnie.

Ten jedyny raz pozwoliłam sobie być egoistką.

Pragnęłam, by mnie przytulił. Nigdy tak nie brakowało mi jego bliskości jak teraz.

Marzyłam, by tylko do mnie mówił. Chciałam słyszeć swoje imię z jego ust.

Pożądałam wręcz jego zapachu i ciepła.

Miałam ochotę na niego całego. ( bez skojarzeń ^^)

Odpłynęłam na chwilę do krainy marzeń, by następnie powrócić do brutalnej rzeczywistości...

Moja radość na widok chłopaka skończyła się. Chciałam teraz, by zniknął.

Wolałam by go tu nie było niż widzieć jak cierpi.

Obserwowałam jak mój ukochany obrywa niezliczoną ilość razy. Widziałam dokładnie gdzie dostawał, ile razy, z jaką intensywnością i częstotliwością. Przed oczami miałam jego zmieniającą się mimikę twarzy, jego grymas bólu. Nie miałam ochoty na to patrzeć. To było zbyt bolesne...

Chłopak opadł zmęczony na ziemię, a mimo to wróg nie oszczędził go. Kopał ciało nieprzytomnego już Natsu. Nie znał litości. A w tym wszystkim towarzyszył mu ten szatański uśmiech... Przypominał mi bestię. Potwora, którego teraz nienawidziłam najbardziej na świecie. Człowieka, który katował mojego przyjaciela.

Miał przy tym niezły ubaw, a ja miałam dosyć...

Mógł ze mną zrobić co chce... Mógł mnie pobić do nieprzytomności, mógł mi powyrywać włosy, mógł mnie torturować, mógł mnie nawet zgwałcić i zabić, ale nie mógł dotknąć mojego Natsu!

Tym razem przegiął...

Nie zamierzałam po raz kolejny tylko stać i przepatrywać się. Nie chciałam być po raz kolejny bezsilna. Teraz moja kolej bronić tego, co kocham.

Determinacja wylatywała ze mnie z każdej komórki ciała. Dłonie drżały, ale tym razem z podniecenia. Bowiem zapragnęłam walczyć. Marzyłam o przelaniu krwi wroga!

Krzyknęłam...

Długo. Donośnie.

Wrzask mojej rozrywanej duszy odbijał się echem po "ścianach" w tym pomieszczeniu.

Czysty gniew emanował ze mnie jak nigdy dotąd. Nienawiść dodawała mi siły.

Rozszerzyłam do maksimum oczy, z których poleciała pierwsza stróżka krwi.

Tym razem ból stał się moim ukojeniem....

~*~

NATSU

Z niedowierzaniem wpatrywałem się w dziewczynę. Jeszcze chwilę temu cieszyła się na mój widok, ale teraz cierpiała? Ale przecież nikt jej nic nie zrobił. Więc jak...?

Wtedy spojrzałem na zakapturzoną postać, która uśmiechnęła się. A więc do jego sprawka...

-Co jej zrobiłeś?- warknąłem nieprzyjemnie.

Zapaliłem obie pięści swoim ogniem i z mordem w oczach powędrowałem w stronę wroga. Ten jednak stał niewzruszony tym i cierpliwie czekał.

Zdziwił mnie fakt, że nie szykuje się do pozycji obronnej, czy też do ataku. Czyżby był tak bardzo pewny swojej wygranej? Nie, to nie to. Więc dlaczego?

-Zanim zdecydujesz się na atak pozwól mi się wytłumaczyć.

Postać ściągnęła kaptur. Ujrzałem wtedy bladą chłopięcą twarz, na której gościł smutek. Jego czarne włosy niesfornie opadały na jego czoło, a ciemne oczy się we mnie wpatrywały.

Wyglądał dosyć niepozornie. Wbrew moim przekonaniom nie wyglądał na szaleńca, którego interesuje ludzkie cierpienie. Przypominał raczej kogoś, kto został skrzywdzony przez los.

Nie wiem co we mnie wstąpiło, ale uspokoiłem się.

Sprawiłem, że moje dłonie wróciły do normalności i postanowiłem go wysłuchać.

-Dobra, mów.

Na twarzy chłopaka dostrzegłem nikły półuśmiech oraz tak jakby cień ulgi. Zaczerpnął powietrza i zaczął mówić.

-Nazywam się Zeref. Pewnie wiesz, kim kiedyś byłem. - już chciałem coś powiedzieć, ale wyprzedził mnie.-To, co ci powiem, może cię zszokować. Nie mniej jednak nie przerywaj mi do samego końca. Ta historia jest powiązana z tą o to dziewczyną.- palcem wskazał na Lucy.- A więc... Czterysta lat temu byłem najpotężniejszym magiem. Zabijałem wszystko, co napotkałem na drodze. Nie doceniałem wartości ludzkiego życia. Pozbawiałem człowieka jego egzystencji dla własnej przyjemności. Można by rzecz, że było to moje hobby. Podróżowałem po świecie, bez celu, aż w końcu ziemia znudziła mi się. Chciałem zabić coś o wiele bardziej większego, a przede wszystkim istotę, która nie będzie łatwym celem. Wybrałem krainę smoków. Dlaczego? Smoki to naprawdę intrygujące stworzenia i nawet u mnie budziły podziw. Byłem zafascynowany ich wyglądem, zwyczajami, tym, czym się żywią, ich magią. Wydawały się silniejsze ode mnie, a to dawało mi kolejny powód, by pozbawić je życia. W końcu przeniosłem się do ich świata. Wylądowałem na pustyni. Maszerowałem długimi dniami, lecz nie dostrzegłem żadnego smoka. Pomyślałem, że może mają mało liczebność, więc chciałem wyrżnąć je do ostatniego. Pragnąłem, by ich gatunek zniknął na zawsze. Aż się teraz dziwię, jakim kiedyś byłem okropnym magiem. Ale wracając do historii... Pewnego dnia nieoczekiwanie spotkałem trzy smoki. Jeden był większy od drugiego. Emanowała od nich niewyobrażalnie duża magia. Napaliłem się. Po raz pierwszy moja zdobycz była silniejsza ode mnie. Co więcej, bałem się ich, ale to tylko dodatkowo mnie nakręcało.  Kiedy już chciałem wykonać ruch, dostrzegłem ją. Na jednym grzbiecie siedziała nastolatka. Miała krótkie, niebieskie włosy. A jej oczy? Mieniły się wszystkimi barwami tęczy. Moja chęć mordu znikła. Jak to się mówi- zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Kiedy dostrzegłem, jak dobrze bawi się ze smokami, nie mogłem ich zabić. Zamiast tego postanowiłem bliżej poznać dziewczynę. Miała na imię Ami. Pochodziła z Ziemi i tak naprawdę była tylko zwykłym człowiekiem. Nie wiedziała jak znalazła się w tej krainie. Kiedy smoki spotkały nieznaną im istotę, zaopiekowali się nią. Z czasem domyślili się jakiej rasy jest, lecz potraktowali ją jak jedną z nich. Nauczyli ją magii, która pierwotnie należała do nich. To właśnie ona była pierwszą Smoczą Zabójczynią. Kiedy o sobie opowiadała, mogłem jej słuchać godzinami. Byłem zafascynowany jej osobą. Dzięki niej zacząłem też doceniać życie i zaakceptowałem smoki jako kogoś przyjaznego. Przeżyliśmy z Ami wiele wspólnych dni. Każdy wypełniony był radością. Miłość odmieniła mnie i stałem się dobry. Chociaż u jej boku byłem szczęśliwy wiedziałem, że to nie będzie trwało wiecznie. Przyszedł w końcu ten dzień, którego się najbardziej bałem. Ami umierała z powodu zbyt dużej ilości magii, jaką pochłonęła. W końcu była tylko człowiekiem i w przeciwieństwie do mnie- nieśmiertelnego  miała swoje limity. Jednak ja nie chciałem stracić ukochanej. Musiałem wymyślić coś, by została u mojego boku do końca.- przerwał na chwilę.

Cała złość, jaką go darzyłem, gdzieś znikła. Bowiem przypomniał trochę mnie. Również troszczył się o ukochaną i był gotów zrobić dla niej wszystko. Zastanawiałem się czy gdybym to ja był zły to dziewczyna by mnie odmieniła na lepsze... Możliwe, a nawet bardzo. W końcu już teraz wyrwała mnie ze szponów samotności. Miałem dla kogo żyć i kogo bronić.

-Rozumiem, że chciałeś chronić tą całą Ami. Ale co to ma związanego z Lucy? Czyżby ci ją przypomniała?-spytałem wprost.

Brunet jednak pokiwał przecząco głową.

-Już mówię. Widzisz. Ami oprócz magii smoków posiadała własną, magię gwiazd. Postanowiłem ją wykorzystać. Stworzyłem dwanaście złotych kluczy, w których zapieczętowałem moc Ami. Jej egzystencje ukryłem w trzynastym kluczu. Tak oto powstały Gwiezdne Duchy i Zodiakalne Klucze. Wiedziałem, że kiedyś ktoś będzie chciał posiąść tą magię, więc tylko wyczekiwałem na ten dzień. Kiedy ktoś zebrałby dwanaście kluczy, mógłby uwolnić Ami. Ona ofiarowałaby moc swojemu wybawcy, a sama zyskałaby nieśmiertelność. W ten sposób mogła być ze mną na zawsze. Dzisiaj wreszcie nadszedł ten długo wyczekiwany dzień. - zakończył swój monolog.

-Rozumiem, że to Lucy jest tym magiem, bo ma dwanaście kluczy. Ale powiedz mi dlaczego ją torturowałeś? Dlaczego musiała cierpieć? Dlaczego pozbawiłeś ją magii?- stopniowo przestawałem nad sobą panować.

-Uspokój się! Zdajesz sobie sprawę, że każdy mag posiada jakiś limit mocy, nie? To znaczy, że nie może mieć nieskończonej ilości magii. Lucy miała sama w sobie ogromne pokłady mocy, a włączając w to magię Ami, nie pomieściłaby takiej ilości. W konsekwencji wybuchłaby- dosłownie. Magia rozsadziłaby ją od środka. Dlatego skoro ta dziewczyna nam pomaga, nie chcę, by umarła. Zrobiłem wszystko by i ona przetrwała. Rozumiesz? Robię to tylko ze względu na swoją miłość. Jednocześnie nie chcę, by ktoś ucierpiał. To prawda, torturowałem Lucy. Ale tak musi być. Aby mag mógłby zaabsorbować magię z Zodiakalnych Kluczy muszą zostać spełnione trzy warunki.

Byłem zdziwiony. To wszystko było takie zagmatwane. Mój mózg dzisiaj pracował jak nigdy. Bowiem pierwszy raz przetwarzał tyle informacji na raz. Już bolał mnie od tego myślenia. Westchnąłem...To skomplikowane. Wtedy przypomniałem sobie o Lucy... W końcu to dla niej robię. Odetchnąłem.

-Jakie?

-Po pierwsze, mag musi być opróżniony, czyli prościej- bez magii. Po drugie, musi być wyczerpany, gdyż magia automatycznie regeneruje obrażenie. Po trzecie, musi być pod wpływem silnych emocji, jak na przykład gniew.- powiedział.

Zmarszczyłem brwi, wykrzywiając usta w grymasie.

-To dlatego krzyczy?

-Tak. Zorientowałem się, ze jesteś dla niej kimś ważnym, więc wykorzystałem twoje przybycie. Zahipnotyzowałem ją tak, by widziała twoje cierpienie. Tak ogarnie ją gniew, więc spełni trzy warunki.

Poczułem się dziwnie na stwierdzenie " jesteś dla niej kimś ważnym". Czy aby na pewno tak było? Ale skoro dostrzegła to osoba, która pierwszy raz nas widzi... Coś musi być na rzeczy. Mimowolnie uśmiechnąłem się. I nie wiedząc czemu znowu spojrzałem na usta blondynki.

Cholera, co się ze mną dzieję?

Czemu tak się napalam na jej widok ?

Wrr, uspokój się!

-Chociaż Lucy cierpiała, to jednak nie chcesz jej zabić. A w dodatku robiłeś to dla swojej miłości. - podsumowałem.-Powiedz mi, jaką moc otrzyma nowa Lucy?- dodałem.

Byłem bardzo, ale to bardzo ciekawy tego. W końcu, jeśli przechodzi takie męki, to może jest to coś niezwykłego?

-Magię Gwiazd, z tego, co wiem, to już jej użyła kiedyś nieświadomie. Lecz tamtejszy pokaz to nawet nie połowa prawdziwego potencjału tego zaklęcia. No i otrzyma Magię Smoków.

-Taką jak moja?

-Nie. Chyba nie wspominałem tego. Ami w podzięce za uratowanie jej, nauczyła się magii, by móc chronić smoki. Mogła je leczyć, wzmacniać ich magiczną moc, a nawet wytwarzać atrybut, jakim się posługiwali. To tą część mocy otrzyma Lucy. Jednak może jej używać tylko na Smoczych Zabójcach. Prościej mówiąc- tylko na jednym.-  rzekł spokojnym głosem.

Pff, co to za magia. Można użyć na jednym? To oczywiste, że będę to ja. Lucy jest dla mnie najważniejsza, ja dla niej też i należy mi się za to jakiś nagroda... Czy ja to wypowiedziałem na głos?

-Jak to na jednym? Na kim ? - musiałem wiedzieć kto mógłby być potencjalnym rywalem.

-To niestety wybiera przeznaczenie.

Jeśli to wybiera przeznaczenie, to znaczy, że to ona jest pisana mi. Przecież szalik trafił do niej, więc i teraz musi tak być, prawda...?

-Czyli to nie muszę być ... ja? - zapytałem.

-Dokładnie.

Wkurzyło mnie to... Ale postanowiłem po raz kolejny zaufać przeznaczeniu.

-Dobra, rozumiem. A powiedz mi kto jest tym trzynastym kluczem?

-Znacz ją... To...- ktoś mu przerwał w połowie zdania.

-Dawno się nie widzieliśmy, Natsu.-  ten głos...

To niemożliwe! Ale dlaczego? Z wszystkich na świecie dlaczego ona? Czy nie była przyjaciółką Lucy? Przecież tyle razy nam pomogła. Nie spodziewałem się tego. Stałem w bezruchu, kompletnie tym zaskoczony. Bardziej martwiłem się jak zareaguje na to Lucy...

Jednak wiedziałem jedno. Cokolwiek by się nie działo, zawsze będę przy dziewczynie, by ją wspierać. Nawet w najgorszych chwilach!

-To naprawdę ty jesteś Ami?- spytałem.

Spojrzałem kątem oka na Lucy, która nie wyglądała za dobrze. Chyba ta cała ceremonia zaczęła się. Co powinienem zrobić? Pozwolić, by wszystko samo toczyło się swoim tempem, czy interweniować?

Jak się spodziewałem, myślenie mi nie wychodzi.

~*~

Podejrzewam, że nikt na to nie wpadł. Tylko ja mam taką pokręcone pomysły. Tutaj przyznam, dałam się ponieść wyobraźni, ale nie wiem czy spodoba wam się taki obrót spraw. Pożyję, zobaczę xD Chyba, że mnie udusicie za to. :3 Możecie krytykować do woli, bo mam mieszane uczucia co do tego rozdziału. Ciekawe czy zgadniecie kim jest Ami. :D No i wyjawiłam wam wszystkie tajemnice z mocą Lucy :C No prawie ... :D Chciałam dłużej trzymać was w napięciu... Ale to byłoby nudne. :) Ale cii już nic nie mówię. Aaa, no i na koniec dedykacja dla uwaga, uwaga!! Pani Victress <3. Wspiera mnie od początku opowiadania, więc się jej należy. Przepraszam, że akurat dedykuje taki rozdział C: No to do następnej . Dziękuję wszystkim za to, że są. Najbardziej tym, co mnie wspierają miłymi słowami. Ale tym co nie komentują, ale czytają również dziękuję. :)) Za błędy przepraszam, nie miałam czasu ich sprawdzać.