Rozdział XIII- Porwanie

~*~

LUCY

Kiedy obudziłam się, byłam sama. Przynajmniej tak mi się wydawało. Pierwsze, co ujrzałam, to ciemność. Mrok rozprzestrzeniał się dookoła, wypełniał " pomieszczenie" po brzegi, jednocześnie kryjąc się w każdym zakamarku. Oprócz niewyraźnych zarysów i kontur czegoś, nie widziałam nic. Przez to ciężko było mi wywnioskować, gdzie obecnie się znajduję. Ostatnie co pamiętam, to zakapturzona postać, a potem pustka. Czyżbym zasnęła? Wątpię. Prawdopodobnie użył czegoś, bym straciła przytomność. Teraz, gdy mniej więcej znam swoją sytuację, mogę uspokoić się. Chociaż w obecnym położeniu nie jest to do końca możliwe. Mimo to nie powinnam panikować. Niepokój i zdenerwowanie w niczym tu nie pomoże, a ja doskonale wiedziałam o tym. Zastanawiało mnie jedno. Jaki motyw ma osoba, która mnie porwała?  Nie rozumiałam tego. Prawdopodobnie ta sama postać przyczyniła się  również do mojej utraty magii. Chociaż to było pozbawione logiki. Skoro jakoś odebrano mi moc, to po co pozostawili mnie na jeden dzień nietkniętą? Gildia mogłaby się domyśleć i pokrzyżować jemu plany. Tak się jednak nie stało, ale byłaby taka szansa. Westchnęłam. Ja to mam "szczęście".

Przestałam na chwilę rozmyślać nad swoją kiepską sytuacją i skupiłam się na czymś innym.

Pierwsze wrażenie- zimno. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że w tym miejscu jest chłodno, wręcz lodowato. Mimowolnie zaczęłam dygotać z powodu niskiej temperatury. Odruchowo przejechałam dłonią po czymś znajdującym się za mną. Opuszkami palców wyczułam chropowatą powierzchnię. Cóż to mogło być?

Usłyszałam echo kroków, które były coraz bliżej mnie. Zatem nie miałam czasu na rozmyślanie. Zacisnęłam usta w wąską linijkę, wstrzymując oddech. Jakbym łudziła się, że to coś pomoże. Starałam się nie wydawać żadnych dźwięków. Dookoła było cicho, więc chcąc, nie chcąc słyszałam przyśpieszone bicie serca.

Bum, bum.

Ktoś zbliżał się jeszcze szybciej. Kątem oka dostrzegłam nikłe światło wydostające się z pochodni. Zamknęłam oczy, udając, że wciąż jestem nieprzytomna. Może tak uzyskam jakieś informacje.

Poczułam gorący oddech owiewający moją twarz. Wtedy moje serce jeszcze szybciej łomotało. Czyżby wywołał to strach, ale przed czym? Nie bałam się w tej chwili niczego, ale może podświadomie obawiałam się całej tej sytuacji? A może to niewiedza sprawiała, że nie mogłam uspokoić się?

Ów osobnik siłą podniósł mój podbródek do góry. Zacisnęłam jeszcze bardziej powieki. Postać natomiast ścisnęła jeszcze mocniej dłoń na mojej twarzy. Mimowolnie syknęłam z bólu.

Cholera, zdradziłam się.

-Już nie udawaj śpiącej. Od początku wiem, że odzyskałaś przytomność-. szepnął mi do ucha.

Przeraziłam się, słysząc to. Więc moje próby spełzły na niczym, tak?

Nie zdążyłam nic zrobić, gdy po chwili poczułam przeszywający ból. Spojrzałam w dół, gdzie ujrzałam zarysy pięści, która uderzyła w mój brzuch. Gdybym mogła, opadłabym na kolana, lecz moje dłonie  były zarzucone za głowę i jakoś unieruchomione. Przez to zmuszona byłam zostać w pozycji stojącej.

Ujrzałam jego uśmiechniętą twarz, a do moich uszu doszedł złowrogi rechot. Jego to wszystko bawi, a mnie sprawia ból. Ale nie dam mu tej satysfakcji- nie zamierzam krzyczeć ani uronić łez. Muszę być silna!

-Jak ja uwielbiam takie, które zgrywają twarde. Ciekawe po jakim czasie zaczniesz krzyczeć? Dwie minuty, pięć, pół godziny? - nabijał się.

Na mój brzuch zaczęły spadać kolejne ciosy. Czułam jak ból wypełnia mnie całą. Miałam ochotę krzyczeć, ale powstrzymywałam się. Zagryzałam wargi, by nie wydać żadnego dźwięku. Przez to poraniłam sobie usta, z których zaczęła sączyć się krew.

-Wspaniale, wspaniale!

Już nie wiedziałam, która część ciała zostaje uderzona. Po czterdziestym ciosie przestałam je liczyć. Dłonie poruszały się nerwowo, a przez krępujące je sznury tylko sprawiałam sobie dodatkowy ból. Nadgarstki były całe pozdzierane, dodatkowo znajdywała się na nich zaschnięta krew. Nogi już dawno odmówiły mi posłuszeństwa. Drżały z tej udręki. Każda komórka mojego ciała krzyczała z bólu, ale postanowiłam być twarda. Nic innego mi nie pozostało.

Myślami byłam daleko od tego miejsca. Teraz znajdowałam się w swoim własnym świecie, do którego tylko ja miałam dostęp. Siedziałam na polanie. Obok mnie znajdował się chłopak, który tulił mnie do swojego ciepłego ciała. Trwaliśmy tak w uścisku, w milczeniu. Letni wiatr owiewał nasze twarze, które były uśmiechnięte. Nie przejmowaliśmy się niczym, liczyliśmy się tylko mi.

-Jeszcze się trzymasz?- spytał, kiedy otworzyłam oczy.

Uśmiechnęłam się tylko kpiąco, lecz zaraz skrzywiłam twarz, kiedy poczułam kolejne uderzenie, tym razem na lewe udo. Po raz pierwszy wyplułam sporą ilość krwi, chociaż na jednym razie się nie skończyło. Z każdym kolejnym ciosem zaczęłam krwawić jeszcze intensywniej. Nie wiedziałam ile czasu zostaję poddana torturom. Kompletnie straciłam rachubę czasu. Dla mnie nawet jedna sekunda trwała wieczność. Teraz przechodziłam prawdziwe piekło i nic nie wskazywało na to, że ma to się skończyć.

Czułam się fatalnie. Nie miałam już siły. Drgawki wzmocniły się, a ja w jednej chwili poczułam, że cała energia ulatnia się ze mnie. Ze zmęczenia zemdlałam, lecz to ukoiło mój ból. Mogłam odpocząć, chociaż przez krótki czas.

~*~

NATSU

Biegłem przez dobre parę godzin bez żadnego odpoczynku. Chociaż czułem ogarniające mnie zmęczenie, nie mogłem pozwolić sobie na przerwę. Teraz liczyła się każda minuta, a nawet sekunda. Życie Lucy jest w moich rękach i to ode mnie zależy, czy jej się nic nie stanie. Podświadomie wierzyłem w to, że zdążę na czas. Ale gdzieś czułem ten niepokój, że jednak mi się nie uda. Dlatego też odrzuciłem tą myśl na dalszy plan, starając się zbytnio nie dołować.

Noc kończyła się. Powoli nastawał ranek. Pierwsze, nikłe światło słoneczne wychylało się z linii horyzontu. Niebo zaczęło przybierać niebieskich barw. Ujrzałem parę pojedynczych obłoków. Poczułem orzeźwiający wiatr. Wraz z tym podmuchem został przyniesiony ten przepiękny zapach. To niewątpliwie woń dziewczyny. Czyli musiałem być już blisko.

Mimowolnie moje serce przyśpieszyło. Wreszcie zobaczę ją po tak długiej przerwie. Tak cholernie za nią tęskniłem- za jej wyglądem, zapachem, głosem. Chciałem już mieć ją w swoich ramionach i rozkoszować się tą bliskością. Pragnąłem wynagrodzić jej stracony czas. Marzyłem o dniu, w którym ponownie się spotkamy, lecz jednocześnie bałem się. Co jeśli mnie znienawidziła, albo nawet zapomniała? Co jeśli nie chce mnie już znać? Co jeśli już dla niej nie istnieje?

Skończ myśleć Natsu, bo ci to nie wychodzi!

Odrzuciłem od siebie wszystkie ciemne scenariusze. Wolałem żyć myślą, gdzie szczęśliwa wita mnie z uśmiechem. O wiele bardziej podobała mi się ta wizja. Uniosłem kąciki ust ku górze. Co ma być, to będzie. Najważniejsze by była bezpieczna. Nic teraz nie ma większego znaczenia.

Przyśpieszyłem jeszcze bardziej. Stawiałem coraz dłuższe kroki. Brakowało mi już powietrza. Ale to nic. Nie odpuszczę, dopóki nie ujrzę jej całej.

Lucy, zaczekaj jeszcze trochę, dobrze?

~*~

LUCY

Gdzie ja jestem? Kim ja tak naprawdę jestem? Tego nie wiedziałam. Byłam zagubiona. Widziałam nieznane mi pomieszczenie. Czułam przeogromny ból z całego ciała. Krzyczałam na cały głos. Mój głos odbijał się echem. Drżałam z zimna.

Widziałam wszystko jak przez mgłę. Choć w pomieszczeniu było jasno, ja dostrzegałam jedynie ciemność. Nie wiem jak, ale potrafiłam teraz wyczuć tą złowrogą aurę. Niewątpliwie należała ona do tego, co mnie torturował. Oprócz jego poczułam cieplejszą energię. Prawdopodobnie był tutaj w pomieszczeniu ktoś trzeci.

Ciemność, ciemność i jeszcze raz ciemność i ten tępy ból głowy! Odnosiłam wrażenie, że po moim mózgu urządziło sobie przejażdżkę tysiąc Happy' ich, a tupot ich stóp roznosi się dookoła o większym natężeniu niż powinno. Miałam ochotę zacisnąć mocno pięści, ale nagle przestałam dostrzegać swoje ciało. Chciałam wydzierać się  z bólu, ale nie słyszałam swojego głosu.

Co to jest?

Takie dziwne uczucie? Teraz słyszałam czyjeś szlochy i krzyki. Próbowałam zapanować nad chaosem w mojej głowie, ale bezskutecznie. Wszystko zlało się w niezrozumiałą całość.

I natenczas wszystko... znikło.

Zaczęłam powoli unosić powieki, trzepocząc rzęsami.

-Gdzie jest Lucy?- usłyszałam nagle jakiś głos.

-Sam się dowiedz.- ktoś inny powiedział.

-Powtórzę jeszcze raz. Do cholery, gdzie jest i co zrobiłeś z Lucy.- znowu odezwał się ten "pierwszy".

Gdy drugi raz usłyszałam jego głos, mogłam wysunąć pierwsze przypuszczenie dotyczące właściciela. Pomyślałam, że to naiwne, ale moja propozycja dotyczyła...

NATSU!

Zaparło mi dech w piersiach. Zobaczyłam wysokiego, dobrze zbudowanego chłopaka. Jego różowe włosy stały się dłuższe. Ubrany w swój zwyczajowy strój, w którym zawsze paradował po gildii. Chociaż widziałam tylko niewyraźnie tył jego pleców, wiedziałam, że to na pewno on.

-To niemożliwe.-ulżyło mi, kiedy usłyszałam swój głos.-Natsu!- krzyknęłam.

-Lucy?- odpowiedział, a już wiedziałam, że to on. N a t s u.

Przez szok i niedowierzanie zaczęłam się śmiać. Teraz dopiero zauważyłam, że czuję łzy w oczach, że w ogóle czuję. Czuję jego ciepło, jego zapach. Słyszę jego głos, widzę go. Czuję, że życie znów nabiera sensu. Czuję, że znów mogę żyć pełnią życia. Czuję szczęście. Zapominam o rozłące i napawam się jego widokiem.

Nie mogłam oderwać od niego oczu. Naprawdę czułam jego obecność. To on, to na pewno mój Natsu.

Serce zaczęło mocniej bić... on tutaj jest!

Chciałam wykrzyczeć wszystkim, jak bardzo jestem szczęśliwa! Radość rozpierała mnie od środka. Ignorowałam nasilający się ból, w myślach mając tylko Salamandra.

Po raz kolejny uratował mnie- zakończył moją samotność i pozwolił, by moja tęsknota dobiegła końca. Negatywne uczucia w jednym momencie znikły, a zastąpił je pozytywizm emocji.

Wiedziałam, że wyobraźnia nie płata mi figli. Tym razem nie ma co do tego pomyłki- wyraźnie czułam jego obecność. Pragnęłam pozostać tak wiecznie- wpatrywać się w twarz chłopaka. Byleby tylko nie odchodził...

~*~

NATSU

Wpatrywałem się w jej zakrwawioną twarz, która aż promieniała szczęściem. Widziałem jej poobijane ciało, a mimo to ona uśmiechała się. Dostrzegłem jej grymas ból, który starannie próbowała ukryć. Zobaczyłem jej łzy, których tak nie znosiłem. Zerknąłem na nią, lustrując ją od stóp do głów. Nic się nie zmieniła. Może tylko wypiękniała i straciła na wadze. Tak, to od razu można było widzieć. Jej ciało stało się jeszcze chudsze, niż wcześniej. Skóra ledwo zakrywała gołe kości i mięśnie. Wyglądała jak wrak człowieka, ale dla mnie nadal była najpiękniejsza na świecie.

Dostrzegłem swój zakrwawiony szalik na jej szyi. A jednak los był tak łaskawy, by nasze przeznaczenia ponownie się ze sobą skrzyżowały.

Widząc ją po takim czasie rozłąki, byłem szczęśliwy. Cholernie szczęśliwy i jednocześnie samolubny, bo nie chciałem z nikim dzielić się blondynką. Pragnąłem ją mieć tylko dla siebie i żeby zawsze była tylko moja. Aż się cały napaliłem. Wymownie zerknąłem na jej opuchnięte wargi. Jakbym chciał jej pokazać, czego będę oczekiwał, kiedy zostaniemy sami...

-Poczekaj jeszcze chwilę, dobrze?-  uśmiechnąłem się.

Kiwnęła bladą głową na potwierdzenie. Obróciłem się z wściekłą miną w stronę wroga. Muszę tylko go zabić, a potem będę mógł chwycić w swoje ramiona tą kruchą istotkę.

-Już nie żyjesz!- warknąłem zawzięcie.

Lucy, wytrzymaj jeszcze trochę. Obiecuję, że to nie zajmie długo.

~*~

Tym razem jestem zadowolona z rozdziału. Macie to ich spotkanie <3. Szczerze, sama się cieszę, bo również nie chciałam pisać o wiecznie smutnej Lucy. Teraz możecie liczyć na długie, długie spokojne rozdziały, opisujące ich ponowne relacje. :)

Rozdział dedykuję NatsuSalamander. :*  Jest ze mną od początku opowiadania. Zawsze mnie wspiera i motywuje, a to bardzo pomaga. Dziękuję Ci za wszystko.

Jestem w szoku, że teraz rozdziały tak szybko i łatwo mi się pisze. Ciekawe na ile pozostanie ze mną ta wena. :D

P.S Mam nadzieję, że nie zwaliłam ich spotkania, tzn. nie wiem czy to dobrze opisałam :C

Pozdrawiam wszystkich.