Rozdział XI- Dziękuję Ci, Natsu

*~~*

L U C Y

Opadłam zmęczona na łóżko. Byłam wycieńczona po całym dzisiejszym dniu. Oparłam głowę na poduszce, przymykając oczy. Nie przejęłam się tym, że zasypiam w mokrych ciuchach. Mówiąc wprost- nie miałam siły, by o tym myśleć. Niespodziewanie uśmiechnęłam się pierwszy raz od dłuższego czasu.

Wtuliłam się mocno w twój szalik, wzdychając zapach, który na nim pozostał. Pojedyncze krople łez opadały na materiał, mocząc go. Oddychałam równomiernie, powoli zasypiając. Poczułam jeszcze ciepło małego kotka, który położył się obok mnie.

Wreszcie uspokoiłam się. Szalik sprawił, że poczułam twoją obecność, a to napawało moje myśli nostalgią. W ten sposób chociaż na chwilę zapełniłam pustkę w swoim sercu. Na razie to musiało mi wystarczyć. Ale nie martw się, nie zamierzam tak pozostać wiecznie. W końcu nadszedł czas, bym to ja ciebie chroniła. Teraz to ja będę cię bronić bardziej niż kogokolwiek innego. Tylko poczekaj na mnie jeszcze trochę, dobrze?

Otaczała mnie cisza, a ja milczałam. Postanowiłam wykorzystać tą chwilę na racjonalne myślenie.Mogłam zastanowić się nad moimi prawdziwymi uczuciami.

Odszedłeś niespodziewanie akurat wtedy, kiedy najbardziej cię potrzebowałam. Nie powiedziałeś słowa, nie pożegnałeś się- zniknąłeś z dnia na dzień. Od tamtej pory nie dawałeś znaku życia. Pół roku już minęło jak nie miałam z tobą żadnego kontaktu. Na początku byłam na ciebie wściekła. Stanowiłeś dla mnie oparcie, a bez ciebie nie radziłam sobie w trudnościach. Czułam się też samotna. W końcu to z tobą spędzałam każdą wolną chwilę. Byłeś moim pierwszym przyjacielem i nadal nim pozostaniesz.

Chciałabym pójść z tobą w wiele miejsc, obejrzeć inne dziwne rzeczy, a najbardziej porozmawiać o byle czym, najważniejsze, że z tobą. Niestety nie było mi dane. Teraz jedynie pragnęłabym przekazać ci moje podziękowania za to, że odmieniłeś mnie oraz za to, że jako jedyny wkradłeś się do mojego serca. Sprawiłeś, że moje życie nabrało sensu. Zdobyłam cel - stanie się silniejszą, by już nigdy nie być dla ciebie ciężarem. Nie widziałam już wszystkiego w szarościach, lecz zaczęłam postrzegać rzeczywistość w kolorowych barwach. Każdy dzień wypełniał się szczęściem i radością. Kiedy byłeś obok, mój uśmiech nie znikał. Nawet nie wiesz jak bardzo odmieniłeś mnie. Dawniej nie zależało mi na cudzych dobrach, lecz jedynie na swoich. Wcześniej nie interesowałam się przyjaźnią, innymi ludźmi- liczyłam się tylko ja. Teraz oddałabym życie za przyjaciół ,a to twoja zasługa. Przez ciebie poznałam wiele uczuć- szczęście i radość, ale także smutek i samotność. Dzięki temu zrozumiałam prawdziwe życie i dostrzegłam rzeczywistość. Przestałam żyć jedynie teraźniejszością, lecz skupiłam się na przyszłości... naszej wspólnej.

Może zniknąłeś, lecz pozostawiłeś mi coś lepszego - wspomnienia oraz uczucie, które nigdy nie zniknie.

Wreszcie zrozumiałam moje dziwne zachowanie w twojej obecności. To dziwne zakłopotanie i  kłucie w sercu. Teraz już wiem, że moja miłość jest realna i nie pozostaje tylko złudzeniem.

Wypełniłeś moje egoistyczne życie swoją obecnością. Już na zawsze będę taka, jaką się stałam przez ciebie.

Teraz nasuwa mi się pytanie- czy kiedykolwiek będę mogła ci się za cokolwiek odwdzięczyć?

Dziękuję Ci, Natsu.

Zasnęłam.

*~~*

N A T S U

Spojrzałem w niebo. Dostrzegłem na nim księżyc, który był w całej swojej okazałości. Dzisiaj nastała pełnia. Po mimo dzielących nas kilometrów myślami byłem obok ciebie. Wciąż zaprzątałaś mi głowę, przez co nie potrafiłem się skupić. Wyobraźnia płatała mi figle, gdyż wciąż czułem twoją obecność. Jednak w głębi serca wiedziałem, że to tylko złudzenie.

Odetchnąłem z ulgą. Wczoraj w śnie widziałem twoją smutną twarz. Musiałem coś z tym zrobić, toteż oddałem tobie cząstkę siebie. Rzuciłem swój szalik, mając nadzieję, że wiatr doprowadzi go do ciebie. Pozwoliłem, by to przeznaczenie zadecydowało o tym, czy spełni moją prośbę.

Wiedziałem, że może ci być teraz ciężko. Zostawiłem cię bez słowa. Nie zdążyliśmy się nawet pożegnać. Lecz to wszystko robiłem z myślą o tobie. Chciałem cię chronić. Nie liczyły się moje uczucia- jeśli jesteś szczęśliwa, to ja również jestem.

Ciekawe co teraz robisz. Jak minął ci dzisiejszy dzień? Happy dalej ci dokucza? Płakałaś dzisiaj, a może się śmiałaś? Chociaż nie mogę cię teraz zobaczyć, to łączy nas jedna rzecz, którą oboje możemy ujrzeć- księżyc. Gdziekolwiek nie będziemy on zawsze nas połączy.

-Starczy tego leniuchowania. Wracajmy do treningu. - powiedział.

-Już, już. Może byś tak nie ględził. - warknąłem, powoli wstając.

-Chcesz aby ta blondi cierpiała? Wiesz, że to już wkrótce nadejdzie.

Owe słowa wyryły mi się w pamięci. Podziałały na mnie jak kubeł zimnej wody.

-Nawet tak nie mów. Wiesz, że ją uratuję, Igneel.

Teraz znowu muszę stanąć z nim do walki. Aż się cały napaliłem.

*~~*

L U C Y

Zanim w pełni odzyskałam świadomość mogłam usłyszeć fragmenty czyiś rozmów. Niestety wszystkie głosy zlewały się w jeden, nieznany dla mnie dźwięk. W głowie huczało mi; setki różnych szmerów przewijało się przez nią. Czułam się jak w labiryncie. Nie widziałam nic, nie słyszałam już nic. Ciemność i cisza otaczały mnie z każdej strony. Byłam nieco zagubiona, ale jakoś nie czułam lęku. Może to dlatego, że pośród tego zamieszania w moich myślach dostrzegałam twarze moich przyjaciół, wspaniałych magów Fairy Tail. Wszyscy tak samo ciepło się uśmiechali w moim kierunku, podnieśli ręce do góry, dłońmi tworząc charakterystyczne " L ". Mimowolnie uśmiech zagościł na mej twarzy. Mogłam się w końcu uspokoić, bowiem nie jestem sama.

-Patrzcie. Budzi się.-nieznany dla mnie głos dotarł do moich uszu, nie był on jeszcze wyraźny, ale mogłam zrozumieć jego treść.

Faktycznie- cały ten mętlik zniknął. Zamiast tego mogłam znowu racjonalnie myśleć. Wspomnienia o wczorajszym dniu zaczęły powracać do mnie.

-Lucy, nic ci nie jest? Chcesz może rybkę?- ten głos, to na pewno Happy.

Jak mogłabym zapomnieć o tym kocurze. Czasami nieznośny, ale jakże kochany. Oto cały Happy. Mała istotka, bez którego moje życie byłoby nudne.

-Lu- chan! Obudź się.- powiedziała tym razem kobieta.

Niewątpliwie była to Levy- tylko ona nazywała mnie " Lu-chan". Ach jak bardzo chciałabym ujrzeć jej roześmianą twarz.

-J-ja jestem tutaj...- szepnęłam.

Moja usta poruszyły się bezgłośnie. Na nic więcej nie mogłam liczyć. Nawet owa czynność sprawiła mi trudność. Nie spodziewałam się też, że to usłyszą. Po prostu chciałam im dać jakikolwiek znak, że jestem tutaj, koło nich, że jestem świadoma wszystkiego.

-Nareszcie. Całe szczęście.- to na pewno słowa Mistrza.

Niepewnie zaczęłam drgać powiekami- wreszcie odzyskałam czucie we własnym ciele. Powoli otwierałam oczy, ukazując światu brąz moich tęczówek. Światło tym razem nie raziło mnie. Jakoś podświadomie przyzwyczaiłam się do niego. Pierwsze, co ujrzałam zaraz po przebudzeniu, była cała gildia. Widziałam spokojne, aczkolwiek rozweselone twarze wszystkich. Ostrożnie podniosłam się do pozycji siedzącej, powodując, że kołdra, którą przed chwilą byłam szczelnie przykryta, teraz obsunęła się trochę w dół. Wpatrywałam się w nich, posyłając uśmiech.

-Co się tak właściwie stało? -spytałam.

Wszyscy nagle posępnieli na twarzach. Ich radość znikła, a zastąpił ją smutek. Nie rozumiałam co się dzieje.

-Kiedy cię znaleźliśmy, byłaś nieprzytomna...- zaczął Gray.

Reszta milczała ze spuszczonymi głowami.

-Ojej, Happy panikował, więc zabraliśmy cię tu, by...- powiedziała Mira ze smutkiem w głosie.

-Lucy, nie chcemy cię martwić, nie wiemy w sumie jak do tego doszło...-próbował pocieszyć mnie Mistrz.

Patrzyłam na nich ze zdziwieniem. Dlaczego starają się mi to tak tłumaczyć delikatnie. Niech przestaną owijać w bawełną i powiedzą to wprost.

-Straciłaś moc, Lucy. - wypaliła Erza.-Przepraszam, ale musisz znać prawdę.-dodała.

Niemożliwe. To są jakieś żarty, prawda? Oni mnie wkręcają, tak?

Próbowałam oszukać samą siebie. W głębi domyślałam się tego. Skąd? Odkąd odzyskałam świadomość czułam się dziwnie. Jakby moja siła gdzieś się ze ulotniła. Czułam się wypompowana z energii.

Moje oczy zaszkliły się łzami. Wybuchłam głośnym szlochem. Ja nie chcę tego. Jak mogę pozostać w gildii bez magii? Świat w jednej chwili zawalił się. Teraz spotykały mnie same niefortunne wydarzenia. Najpierw twoje odejście, teraz to... Jak mogłam sobie dać radę? Co się stanie z moimi duchami? Co się stanie ze mną?

-Lu-chan, nie martw się! Coś na to poradzimy.-  rzekła niebiesko-włosa. 

Wtuliłam się w nią. Potrzebowałam tego.

-Levy ma racje. Nie zostawimy się samą.-  mówił Gray.

-Racja!- reszta go poparła.

Jestem szczęśliwa. Może i ciebie nie ma obok, lecz pozostali przy mnie ci, co zawsze będą ze mną. Cieszyłam się, że mam takich przyjaciół.

-Skąd wiedzieliście, że coś ze mną nie tak?- wyjąkałam zza ramion dziewczyny.

-Z tego listu.

Tytania podała mi skrawek papieru, kiedy odsunęłam się od Levy. Rozłożyłam kartkę zgiętą w pół i zagłębiłam się w jej treść.

"Lucy jest w niebezpieczeństwie. Musicie szybko ją ratować, bo może być za późno. Dzisiaj w nocy ktoś będzie ją próbował zranić. Bądźcie ostrożni.

                                                                                                                             ~Przyjaciel"

Zszokowana ścisnęłam kartkę w pięści. To pismo... ono było takie znajome. Łza spłynęła mi po policzku. Poznaję ten charakter pisma. To niewątpliwie. To na pewno...

*~~*

Ten rozdział jeszcze spokojniejszy. Znalazłam czas, kiedy nie mogłam spać. :D A od następnego ruszamy z akcją. Ciekawe czy domyślicie się co do dalszych rozdziałów. :) Tak jak chcieliście- spotkanie Lucy z Natsu już niebawem. :) Szczerze- jestem z tego rozdziału zadowolona, nie wiem czemu . No cóż, jest już późno, więc dobranoc wszystkim i do następnego. :*