Rozdział IX-Odejście

*~~*

 L U C Y

Jaka ze mnie idiotka! Wciąż myślałam o wczorajszym dniu. Jak mogłam tak łatwo uwierzyć w każde kłamstwo chłopaka? Na samo wspomnienie tego, co mi powiedział, zaczerwieniłam się. Bardziej byłam wściekła na siebie za to, że zaakceptowałam jego żądanie. Wiedziałam, że nie będę mogła dotrzymać obietnicy. Szczerze- od samego początku naszej znajomości nie potrafiłabym tego zrobić. Po prostu pewne rzeczy muszą pozostać sekretem.

-Lucy!

Ktoś przewiesił się przez moje ramię, tym samym wytrącając mnie z zamyślenia. Obróciłam się do tyłu, patrząc na osobnika stojącego za mną. O ironio- to Natsu!

-O-o! Tak ?

Nie wiedziałam co mu powiedzieć, jak się zachować w jego towarzystwie. Po prostu wczorajsza sytuacja wywołała u mnie mieszane uczucia. Co prawda, od zawsze wiedziałam, że z chłopaka żartowniś. Jednak nie wiedziałam, że jest skory nabijać się z rzeczy intymnych. ( troszku to dziwnie zabrzmiało :D) Teraz już nie wiedziałam, co mogę się spodziewać po Salamandrze.

-Coś ty taka ... no taka...- jąkał się-No po prostu, wiesz ! Nie Lucy dzisiaj z ciebie.-dodał.

Usiadł na przeciwko mnie, przenikliwie wpatrując się w moje oczy.

-Masz racje, jestem dzisiaj " nie Lucy"... Źle się czuję i tyle.- skłamałam z łatwością.

Mówiłam- nie potrafię być szczera. Może inaczej, pewnych informacji nie potrafię wyciągać na wierzch. Wolę, żeby niekiedy coś nigdy nie ujrzało światła dziennego.

-Pamiętasz naszą obietnicę, prawda?

Ach- aż za bardzo zapadła mi w pamięć. Wciąż nie mogę uwierzyć, że tak łatwo się zgodziłam. Pod wpływem twoich łaskotek uległam. Ale żeby obiecać takie coś?

*~~*

Wspomnienie

"Tarzaliśmy się po łóżku. Po całym pokoju roznosiło się echo naszych śmiechów. Chłopak łaskotał mnie po całym ciele, jednocześnie przy tym uśmiechając się. Nie wiem ile czasu byliśmy pochłonięci tylko sobą. Może po prostu nie chciałam wiedzieć?

-Proszę, przestań. Ja już nie wytrzymam...- wydusiłam w salwach śmiechu.

Chłopak spojrzał na mnie z błyskiem w oku, na chwilę zaprzestał swoich tortur.

-Obiecasz mi coś?- zapytał.

-Dobra!- krzyknęłam, ciężko dysząc.

Wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu.

-Obiecaj, że zawsze będziesz ze mną szczera cokolwiek by się nie działo.- odpowiedział spokojnie.

On myślał, że to takie proste? Gwałtownie wpadłam w panikę. Przecież ukrywam przed chłopakiem istotną rzecz o moim prawdziwym pochodzeniu i tym, kim naprawdę jestem. To już jest jednoznaczne ze złamaniem obietnicy. Co miałam zrobić? Od tak wyjawić mu prawdę?

-Natsu, ja nie mogę...

Różowo-włosy naburmuszył się. Zrobił maślane oczka. Próbuje chwycić mnie na taką sztuczkę?

-P-proszę! - wyszeptał.

Znowu zaczął mnie łaskotać!

-D-dobrze.

Co ma być- to będzie. Niech cała przyszłość chrzani się ! "

*~~*

L U C Y

-Pamiętam.

W jednej sekundzie zobaczyłam jego uśmiech. Cieszył się, ale dlaczego?

-To dlaczego nie dotrzymujesz jej?-zapytał.

Miał racje. Nie zachowuję się jak prawdziwa przyjaciółka. Jak mogłam być tak okrutna wobec niego? Chłopak zawsze obdarzał mnie dobrocią i troszczył się o mnie jak nikt. Co otrzymywał w zamian? Nic- tylko kłamstwa! Miałam tego dosyć.

-Przepraszam. Od tej pory zamierzam dotrzymać obietnicy. Tylko mam jeden warunek.

-Jaki?

-Nigdy mnie nie opuść.-szepnęłam.

Patrzyłam na niego w milczeniu. Byłam ciekawa jego reakcji.

-Tego ci nawet nie  muszę obiecywać, wiesz?

Uśmiechnął się w moją stroną, co ja odwzajemniłam. Potem już więcej nie drążyliśmy tego tematu. Może już wtedy popełniliśmy błąd?

*~~*

N A T S U

Jestem nikim. Nie mam prawa dalej żyć. Zraniłem tych, których kocham. Zostawiłem ich, bo pragnąłem jednego- mocy. Odrzuciłem wszystko, co miałem najcenniejszego. Przepraszam - Lucy, Happy. Ale u was wszystko dobrze, prawda? Trzymacie się jakoś? Po co pytam- skoro znam odpowiedź. A u gildii- to dalej ta sama banda narwańców? Ach, ale przywołuje to wspomnienia.

Szkoda, że już nigdy więcej was nie zobaczę. Nie usłyszę was, nie poznam waszego zapachu. Nie poczuje tej dobroci i ciepła emanującego od was. Nie zaznam prawdziwego szczęścia!

Jesteście moją wspaniałą przeszłością, o której muszę zapomnieć. Inaczej nie będę potrafił wykonać kroku naprzód. Odrzuciłem wszystko z własnej woli, więc dlaczego żałuję? Dlaczego to takie trudne?

Szedłem powoli przed siebie, nie odwracając się za siebie.

Lucy, tęsknię.

*~~*

Pół roku później

L U C Y

Październik- wreszcie nastała jesień. Cała natura popadała w sen- zżółknięte liście opadały z drzew; ptaki odlatywały do ciepłych krajów; ludzie stawali się coraz bardziej zmęczeni. Ciepłe, letnie barwy znikały, a zastępowała je szarość, która symbolizowała zbliżającą się zimę. Mimo to dzisiejszego dnia było ciepło. Rześki wiaterek owiewał moją twarz, bawiąc się kosmykami włosów. Nieobecny wzrok wbiłam w błękitne niebo. Słońce raziło mnie, a mimo to nie przymrużyłam powiek. Uśmiechnęłam się niewidocznie. Stanęłam przed posągiem wykutym z marmuru. Rzeźba przedstawiała postać smoka ziejącego ogniem. Na ten widok zacisnęłam mocniej kwiatki. Samotna łza spłynęła po moim policzku. Powoli zaczynałam drżeć. To wszystko było za trudne. Jak mogłam żyć bez ciebie. Nie rozumiesz, że na każdym kroku odczuwam brak twojej obecności?  Nadawałeś sens mojej codzienności, sprawiałeś, że wszystkie dni były wypełnione szczęściem. Nauczyłeś mnie co to znaczy przyjaźń, ale także miłość. Pokazałeś co to znaczy żyć pełnią życia! Zrobiłeś to, co nie potrafił nikt- wkradłeś się do mojego serca. Jesteś jedynym, którego kocham, więc dlaczego ciebie tu nie ma?

-Dlaczego złamałeś obietnicę? Miałeś zawsze być przy mnie, prawda Natsu?-krzyknęłam.

Opadłam na kolana. Nie powstrzymałam już łez. Może i były oznaką mojej słabości, ale nie wstydziłam się ich. W końcu ja też mam uczucia!

Nie chciałam już żyć. Czemu do cholery nie zabrałeś mnie ze sobą? Dlaczego nie mogę podziwiać z tobą gwiazd z tego drugiego świata?

-Lucy, już dobrze.

Poczułam delikatny uścisk na swoim ramieniu. Niebieski kotek wtulił się we mnie, również wybuchając szlochem.

Happy- to jedyne, co mi pozostawiłeś. Jakaś cząstka ciebie pozostała przy mnie. Lecz jego również porzuciłeś. Jak mogłeś?

-To już pół roku odkąd go nie ma, prawda?

Minęło tylko pół roku,  ale dla mnie trwa to jak cała wieczność. Kiedy moje cierpienie się skończy? Czy kiedykolwiek będę znowu szczęśliwa?

*~~*

No i jest- z opóźnieniem, bo opóźnieniem. Nie wiem czy podoba wam się taki obrót spraw. No to może krótkie wyjaśnienie. Póki co fabuła będzie kontynuowana rok po walce Lucy z Natsu. W między czasie będą wplatane wspomnienia co się wcześniej wydarzyło. :) Zrobiłam to dlatego, że wolę skupić się teraz na głównej fabule opowiadania- na czymś co chciałam zrobić od początku. Jak to będzie wyglądać? Przekonacie się w następnym rozdziale. Małe też info: rozdziały będą pojawiały się rzadziej, ale o wiele wiele dłuższe. Myślę, że raz w tygodniu, ewentualnie dwa. :)) Czekam na szczere opinie na temat tego rozdziału. Zauważyłam, że kompletnie nie umiem opisywać uczuć, więc muszę się w tym podszkolić. Tak więc do następnego rozdziału :*

Acha, rozdział z dedykacją dla Sunny. <3