One Shot- Siła uczuć

Czym jest dla mnie Fairy Tail?

Siedziba i budynek - moim domem, a członkowie gildii tworzą jedną, wielką rodzinę. To tutaj rozpoczęłam nowy rozdział w swoim życiu. To właśnie w tym miejscu przeżyłam wiele przygód. To tutaj śmiałam się i płakałam niezliczoną ilość razy. To tutaj zaznałam ciepła i miłości od innych ludzi. To tu poznałam swoich prawdziwych przyjaciół, za których oddałabym życie. To tutaj zamierzam wszystko skończyć. Jestem magiem z Fairy Tail i dobrze mi z tym.

Więc dlaczego pozwoliłam, żeby do tego wszystkiego doszło? Dlaczego nie broniłam tego, co kocham najbardziej? Do cholery, dlaczego mój dom, moja rodzina są sponiewierani w taki sposób? Dlaczego jestem taka słaba i nie mogę nic zrobić? Dlaczego życie jest tak kruche i niesprawiedliwe?

Załzawionymi oczami obserwowałam całą tą masakrę. Widziałam walące się części budynku, opadającą flagę z symbolem gildii, a nawet podpalające się drzewa dookoła. Jednak nie to było najgorsze. Dostrzegłam przyjaciół którzy, raz za razem byli powalani przez wroga. Musiałam patrzeć na przelewaną krew i łzy najbliższych. Słyszałam agonię i jęki bólu. Czułam emanującą od wszystkich nienawiść, złość, gniew czy też bezradność. Serca i myśli wszystkich złączyły się w jedno- chcieli mnie bronić za wszelką cenę.

A ja co mogłam zrobić? Nic. Jedynie bezczynnie siedzieć w tej klatce i widzieć śmierć przyjaciół. Łzy ciekły strumieniami. Serce drżało z bólu. Policzki piekły niemiłosiernie. Ciało telepało się. Chciałam umrzeć, zamiast nich. Pragnęłam zaoszczędzić im tego upokarzającego końca. Moim ostatnim życzeniem było zniknąć z tego świata, zabierając ze sobą wszystkie te kreatury spowite ciemnością.

Przeraźliwy krzyk wydobył się z mojej piersi, gdy zauważyłam to. Jedna z tych szumowin podeszła do chłopaka, do mojego najbliższego przyjaciela jak i ukochanego. Wstrętni i bez skrupułów podnieśli ciało nieprzytomnego, przebijając je kataną. Nie mogłam na to patrzeć. Teraz już nic nie miało sensu. Moja gildia, mój dom, moi przyjaciele, a nawet moja miłość, już nic nie pozostało. Nic.

Gniew zaczął wypełniać mnie od środka. Negatywne emocje wlewały się do wnętrza ze zdwojoną prędkością. Serce zostało zbrudzone czarnym atramentem nienawiści. Łzy znikły, a ich miejsce zastąpił szyderczy uśmiech. Straciłam panowanie nad sobą. Świadomość tego, co robię gdzieś znikła. To wszystko zastąpiła ciemność. Już nikt nie mógł mi pomóc.

Powoli, bez pośpiechu podniosłam się z klęczek. Chwyciłam za dwie barierki od krat i bez problemu rozszarpałam je w dłoniach. Przechylając się na boki, potykając o ruiny mojej gildii, szłam przed siebie ku wrogowi. Widząc ich zadowolone twarze, nie wytrzymałam.

W zabójczym tempie znalazłam się za nimi. Zatoczyłam dłońmi koło, by po chwili skrzyżować je ze sobą. Skupiłam całą magię w jednym punkcie. To będzie ostateczny cios. Za moją rodzinę-dodałam w myślach.

Zauważyłam uśmiechnięte twarze przyjaciół, ich radosne głosy i śmiechy, to oni byli moją siłą. Moja miłość do nich zamieniła moją bezradność w siłę. Nawet jeśli mam stoczyć się na samo dno samotności, to nic. Ja chcę po prostu bronić tego, co kocham.

-To za moich przyjaciół.-wymierzyłam cios pięścią w pierwszego rywala.

Odbił się o pobliskie drzewo, jednak na nim się nie zatrzymał. Przeleciał parędziesiąt metrów dalej, lądując na skale. Dźwięk jego łamanych kości był wspaniały dla moich uszu.

-To za naszą gildię.- wyciągnęłam bicz, uderzając nim o podłoże.

Wielka, czarna dziura wydrążyła się w ziemi, zasysając parę przeciwników w głąb. Na samym dnie znajdował się ogień, który nigdy nie gaśnie. Dosłownie zgotowałam im piekło.

-To za Erzę, Graya, Wendy, Levy, Mistrza i mojego ukochanego Natsu.-wrzask mojej duszy zamienił się w niebieską magię- Ostrze Zniszczenia. Przecinałam wrogów w pół, ćwiartując ich na kawałki.

Samotna łza spłynęła po moim policzku. Gdzieś w środku sumienie podpowiadało mi, że źle robię. Jednak teraz było za późno, by się cofnąć. Nie mam zamiaru dłużej być niepotrzebna. Teraz to ja chcę bronić tego, co kochałam nad życie.

-" O słońce, które oświetlasz wszystko użycz mi swoich promieni, o księżycu, który strzeżesz nocy oddaj mi część swojego blasku, o gwiazdy zalśnijcie prawdziwą jasnością, o niebiosa, proszę pomóżcie mi. Usuńcie mrok z tego świata, ostateczna magia: Agonia Gwiazd."- wyrecytowałam słowa magii, która cofa czas lub zmienia teraźniejszość.

Chciałam utworzyć rzeczywistość, gdzie nie ma ciemności, gdzie moi przyjaciele żyją w szczęściu. Moja myśl podczas używania zaklęcia była jedna- Chroń Fairy Tail, usuń wszystkich wrogów z tego świata.

Oślepiający blask i jasność przecięły całe niebo. Ogromny huk zabrzmiał w moich uczuciach. Silny wiatr ranił moje ciało, które powoli wyginało się w łuk. Mój krzyk triumfalnie oznajmił koniec.To był dopiero początek. Na lepsze i szczęśliwsze życie Fairy Tail.

Swobodnie opadałam na ziemie. Kątem oka dostrzegłam przebudzających się przyjaciół, budynek, który powracał do pierwotnej postaci, flagę, która zajęła należyte jej miejsce. A także jego twarz. Mimowolnie uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Zamknęłam oczy, to koniec życia, lecz początek drogi ku dobru. Jeśli mogłam wszystkich ochronić jestem najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi.

Ciepło. Poczułam to emanujące i przyjemne uczucie, kiedy ktoś pochwycił mnie w swoje silne ramiona. Otworzyłam po raz ostatni oczy, widząc twarz najukochańszego. Niewyraźne dostrzegałam jego rysy, ale mogłam go ujrzeć. Zanim umrę, dane mi było go zobaczyć. Mojego szczęścia nie dało się opisać w tamtym momencie.

-Lucy, trzymaj się! Wyjdziesz z tego, słyszysz?

Łzy? Czy on płacze? Słona ciecz opadała na moje poranione ciało. A ja uśmiechałam się. Położyłam drżącą dłoń na jego policzku.

-Kocham cię, bądź szczęśliwy.

On ściągnął z twarzy dłoń, ściskając ją mocno. Przenikliwie spojrzał w moje oczy. Zaczął zbliżać twarz ku mojej. Słyszałam szybkie łomotanie mojego i jego serca- zgrały się w istną harmonię. Poczułam jego kojący oddech. Złączył nasze usta w delikatnym, subtelnym pocałunku. Łza wypłynęła z mojego policzka. To była ostatnia, jaka uroniłam. Oderwałam się od niego, unosząc kąciki ust nieco do góry. Uśmiechnęłam się przez ból i łzy. Zakrztusiłam się krwią, która ciekła po brodzie, opadając w dół.

Zachód tamtego dnia był krwistoczerwony. Zazwyczaj to nie symbolizuje nic dobrego. Tym razem było inaczej. Tym razem wszystko się zmieni.

7 lipca x791- Dzień, w którym Fairy Tail wkroczyło na drogę szczęścia.

Tamtego wieczoru zginęłam również ja, lecz zrobiłam to w ramionach ukochanego. Nic więcej nie potrzebuję. Miłość była i zawsze będzie ze mną.

Bądźcie szczęśliwi, gdyż ja zawsze będę przy was!

***

Chwila inspiracji i powstał taki chłam :)