XVII- Niepewność

~*~

Odkąd wróciliśmy do Magnolii, minęły dwa dni. Przez cały ten czas leżałam w łóżku, we własnym mieszkaniu. Przez nową moc wciąż byłam słaba i nie miałam siły na nic. Więc wykorzystałam czterdzieści osiem godzin na odpoczynek i słodkie lenistwo. Najchętniej dalej poobijałam się w domu, ale w końcu czynsz się sam nie spłaci. Jednak teraz pójście na misje nie będzie takie proste. Nie opanowałam jeszcze... stop! Nawet nie zaczęłam próbować używać nowej magii, a zanim tego nie uda mi się zrobić, mogę zapomnieć o wszystkich zadaniach. Na samą myśl zrobiłam się zła i nadymałam policzki. Co ze mnie za mag bez magii i w dodatku, który nie jest zdolny sam pójść na misję? No niby tworzę drużynę z Natsu...

Na samo wspomnienie o chłopaku zrobiło mi się ciepło na sercu. Wciąż rozmyślałam o naszym pocałunku. Odruchowo dotknęłam lekko rozchylonych warg, czerwieniąc się. Nie powiem. Spodobało mi się, nawet bardzo. Tyle, że teraz nie wiedziałam jak się w jego towarzystwie zachowywać. Normalnie jak zawsze? No bo w końcu nie wiem, czy ten gest miał jakieś głębsze znaczenie dla Salamandra. Może zrobił to pod wpływem impulsu i teraz żałuje. Albo olał to i nie przejmuje się tym.

Przewróciłam się na drugi bok, jeszcze bardziej opatulając się kołdrą. Ach, jak ja bym sobie jeszcze pospała. Ale już w końcu południe, więc trzeba się zbierać. Skąd wiedziałam? Ano chwilę temu ujrzałam słońce, które grzało pełnym blaskiem, wysoko na nieboskłonie. 

Z niechęcią po paru próbach wygramoliłam się z łóżka i skierowałam się do otwartej na oścież szafy. Chwyciłam pierwszą z brzegu czarną bluzkę i do tego niebieskie spodenki. Szybko zrzuciłam z siebie piżamę i ubrałam się w wybrane ciuchy. Wygładziłam dłonią nierówności i przeglądnęłam się w lustrze. No, nawet nie najgorzej. Puściłam sobie oczko i opuściłam dom. 

Odkąd nie mogłam już przywołać Mini czułam się samotna. W końcu to ona zawsze towarzyszyła mi, kiedy byłam sama. Ale wierzę, że wiedzie teraz szczęśliwe życie u boku kochanego. Uśmiechnęłam się, idąc przed siebie.

Szłam przez opustoszałą aleję w parku. Co jakiś czas mijałam zakochane pary, czy też małżeństwa z dziećmi. Na ten widok rozczuliłam się. Zastanawiało mnie, czy kiedykolwiek będzie mi dane przeżyć coś takiego. A nawet jeśli to nie znaczy, że przy moim boku będzie różowo-włosy. 

Po krótkiej chwili dotarłam do gildii. Jak zwykle panował tu gwar i harmider. Ale to właśnie takie Fairy Tail lubiłam. Nie witałam się z nikim i poczłapałam do baru, gdzie jak zwykle przywitała mnie Mira.

-Ojej, to Lucy. Już wyzdrowiałaś?- zapytała z uśmiechem na twarzy, przecierając kufel szmatką.

-Ano już mi lepiej.-wydusiłam z siebie. 

Zawahałam się czy o to pytać. Kiedy weszłam do środka nie zauważyłam nigdzie Dragneel'a, więc może go po prostu nie ma. Jednak zaryzykuję!

-Był może Natsu? - dodałam ciszej.

Delikatne rumieńce pojawiały się na mojej twarzy. No świetnie!

-Jeszcze nie, a czemu pyta... O, już wszedł. - rzekła radosnym głosem.- Natsu chodź na chwilę, Lucy coś od ciebie chce. -  krzyknęła w stronę jego.

Odwróciłam się za siebie. Czułam jak serce mimowolnie przyśpiesza. Ujrzałam chłopaka. Uśmiechał się do mnie szeroko, jednak nie zauważyłam żadnej różnicy w jego zachowaniu. Chyba za bardzo łudziłam się i liczyłam na coś więcej.

Podszedł do mnie, stając naprzeciwko. Założył dłonie na biodra, wypinając umięśniony tors do przodu. Przejechałam spojrzeniem od stóp do głowy. Na jego szyi widniał ponownie szalik. Nie wiedząc czemu, odetchnęłam z ulgą.

-Hallo, magia do Lucy! Jest tam kto? - spytał.

Dziwnie zareagowałam na jego żartobliwą odzywkę. Ja naprawdę chciałabym tak zawołać, bo to po części była prawda. Miałam magię, ale nie umiałam jej używać, czyli teraz jest ona bezużyteczna. 

-Co ?

-No, co chciałaś? 

-Powiedzieć ci  "cześć"...  Natsu nie uważasz, że coś się zmieniło między ... nami...-  nie wiem dlaczego z tym tak nagle wypaliłam. 

Czułam się głupio, gdyż wyraz twarzy chłopaka zmienił się. Czyżby zrozumiał, co miałam na myśli?

-A no tak!-  puknął się w czoło.- Przez jakiś czas nie byliśmy w jednej drużynie. Warto to zmienić, nie? 

Jego odpowiedź mnie wmurowała w ziemie. Czy on naprawdę jest takim skończonym debilem, czy tylko udaje? Serce mi się krajało, kiedy wypowiedział to. Ja... przez ten jego pocałunek jeszcze bardziej zaczęłam czuć coś do niego, a on ? Była to tylko jego nic nieznacząca zachcianka? Zwykła potrzeba zaspokojenia pragnień?  Miałam ochotę zapaść się pod ziemie. Jestem nienormalna. Co ja sobie wyobrażałam? Próbowałam przekształcić naszą przyjaźń ... no właśnie w co?

-Muszę lecieć, pa Mira.- odparłam na odchodnym.

Czułam jak łzy zbierają się w kącikach oczu. Nie chciałam tego nikomu pokazać, więc jak najszybciej ulotniłam się z gildii, zostawiając chłopaka samego. 

~*~

Biegłam przed siebie. Nieważne gdzie i dokąd. Najlepiej jak najdalej od niego. Jego obecność drażniła mnie, budziła na nowo to uczucie. A ja w tej chwili chciałam tylko zapomnieć...

Jestem żałosna! Jak mogłam zakochać się w przyjacielu? Ale... on mnie pocałował..., a teraz zachowuje się jak zwykle. Nie pamięta, a może nie chce? Udawał tylko, czy rzeczywiście go to nie obchodziło?

Byłam rozdarta i zagubiona w tym wszystkim. Nie umiałam poradzić sobie z tym sama. Jak ja mogłam spojrzeć mu w oczy? Po tym jak mogłam zachowywać się przy nim normalnie? Nie potrafiłam dłużej kryć swoich uczuć. To, że tłamsiłam je w sobie, strasznie bolało. Nie zostałam wytarta z emocji, więc nie tłumiłam ich. Wolałam je każdemu pokazać. Przecież miłość jest taka piękna. Tak odmienia życie człowieka....

A może zbytnio zatracam się w tym, wierząc w kolorowe bajki o książętach i jednorożcach? Znowu widziałam świat przez pryzmat różowych okularów. A w końcu życie nie jest takie wspaniałe, jak się wydaje. Rzeczywistość to okrutna prawda. Przecież nie można zmusić nikogo do kochania kogoś. A nawet jeśli, to takie sztuczne uczucia nie mają sensu... Nie chcę żyć, będąc okłamywaną przez niego...

Chyba najwyższy czas zapomnieć! Pozostawić to zwykłe zauroczenie gdzieś z tyłu i z powrotem wrócić do tego, co kiedyś... do zwykłej przyjaźni.

Nie przejmowałam się już łzami, które swobodnie spływały, czy ludźmi, na których bezlitośnie wpadałam. Miałam wszystko gdzieś! Cała roztrzęsiona nie panowałam nad sobą. Już nic nie wiedziałam. Nie miałam pewności do własnych uczuć, a co dopiero do jego. To takie trudne.

Słońce już dawno chyliło się ku zachodowi. Temperatura gwałtownie spadała, a ja dziarsko maszerowałam przed siebie. Odczuwałam chłód, ale olewałam to. 

Znalazłam się w nieznanym sobie miejscu. Z daleka już wydawało mi się to piękne. Chciałam więc poznać to trochę od innej strony. Przymknęłam powieki. Pragnęłam podziwiać to miejsce innymi zmysłami niż wzrok. Jakaś odmienność w moim życiu mile wskazana. Starałam się skupić na tym, co mnie otaczało. Na początku nie usłyszałam nic, tylko ciszę. A po chwili ogarnęło mnie zaskoczenie. Gdzieś w niedużej odległości ode mnie trzepotał skrzydłami motyl. Nieco bliżej jakiś ptak wydobywał z siebie cudowny głos. Czułam wspaniały zapach trawy przyozdobionej w wieczorną rosę, unoszącą się woń kwiatów. W pewnym momencie otarłam się o coś miękkiego. Świat, który na co dzień nie dostrzegałam, teraz stał dla mnie otworem. Za tymi "ciemnymi klapami" (zamkniętymi oczami) , kiedy nie widziałam nic, kryła się nieznana rzeczywistość, jeszcze nieodkryta. Tak można było odszukać piękno codzienności.

Jaka szkoda, że nie ma go tu ze mną.

Wsłuchiwałam się w to miejsce. Chciałam go poznać jeszcze lepiej. Dosłyszałam niedaleko mnie szum wody. Zrobiłam krok naprzód. Jedna kropla musnęła moją twarz. Zaciekawiłam się i otworzyłam oczy. Pierw przymknęłam je przez intensywne światło zachodzącego słońca. Jednak, kiedy po raz kolejny uchyliłam powieki, zamarłam z zachwytu. Błękitna ciecz spływała w dół, tworząc mini wodospad. Pieniste fale tworzące się u jego stóp, przyjemnie szumiały. 

Podchodziłam coraz bliżej i bliżej. Byłam jak w letargu, aż tak oczarowało mnie to miejsce. Nawet nie wiem kiedy stanęłam na krawędzi, chwiejąc się.

-Uważaj Lucy!- ten głos.

Przecież to ... Natsu.

Niepewnie spojrzałam za siebie. Zobaczyłam zdyszanego chłopaka, który opierał się na kolanach. Jego twarz przyozdobiły kropelki potu. Spojrzał na mnie znacząco, a ja odruchowo cofnęłam się krok do tyłu.

-Nie zbliżaj się. - odparłam z paniką.

Bałam się! Nie wiedziałam jak się zachowywać przy nim, więc nie chciałam go widzieć. Przynajmniej nie teraz.

-Musimy porozmawiać. Chodzi o pocału... 

Serce przyśpieszyło, a łzy skapywały jeszcze szybciej.

-Nie musisz mówić mi, że to nic dla ciebie nie znaczyło. Ja o tym doskonale wiem, ale...-  wtrąciłam, robiąc kolejny krok w tył.-  Ja tak nie potrafię żyć, rozumiesz? Nie mogę być już więcej tylko przyjaciółką, to tak boli, że nie umie... -zachwiałam się.

Moje ciało swobodnie spadało w dół. Przez nieuwagę wpadłam do wodospadu. Przymknęłam oczy, drżąc. Ciało stopniowo muskały krople wody. Bałam się. Serce jeszcze bardziej przyśpieszyło. Co ma być, to będzie.

-Głupia, a ktoś powiedział, że jesteś tylko przyjaciółką? - usłyszałam szept przy uchu.

Znikąd poczułam znajome ciepło, a także dłonie oplatające mnie w talii. Zanim zdążyłam zareagować i cokolwiek zrobić, poczułam delikatne muśnięcie na ustach.

Jego obecność napełniła mnie szczęściem. 

~*~

Denne, wiem. :)))))) Pisane na szybko. Za błędy przepraszam. Jak zwykle dziękuję za waszą obecność. 

Gdy widzę komentarze, a także wszystkie motywujące słowa to daje takiego zastrzyku emocji i weny, że nie  wyrabiam. :D 

Rozdział tym razem zadedykowany Animce-chan, chociaż nie wiem czy to jeszcze czyta xD

Pozdrawiam wszystkich. :*